تحلیل مدل های تعالی فرهنگی در تزیینات مسجد دارالاحسان سنندج

بحث از مساجد دارای معماری سنتی از آن دسته موضوعاتی است که با غور در آن، یافته های قدیمی هر چند باارزش، همچون مقدمه ای به نظر می رسند. به همین جهت بررسی معانی معماری سنتی مسجد کهنه شدنی نیست و این حیرت آور است که بنایی متعلق سالیان دور یا نزدیک همچنان با نمازگزار یا هر بیننده ای لب به سخن گفتن باز می کند و زنده بودنش را به رخ می کشد. ماندگاری مساجد وابسته به دو عامل است: تلاش معمار برای سیر از ظاهر به باطن و خلع ماده کردن مصالح. ما در دورانی به سر می بریم که توجهش معطوف به امور ظاهری است و قایل به وجه باطنی نیست. اگر هم معنایی برای معماری مدرن پیدا کنیم، معطوف به امور دنیوی است. پس باید به معمار مدرنی که می خواهد معماری سنتی ، اسلامی وتعالی فرهنگی تزیینات آن ها را تحلیل کند، بیاموزیم که در این معماری باطن و ظاهر جایگاه خاص خودش را دارد. وجه دیگر این که، معماری فقط پاسخگوی نیازهای دنیوی بشر نبوده است. معماری سنتی موظف بود تا پاسخگوی وجه باطنی نیازهای بشر هم باشد. در این مقاله جهت بازشناسی نقش تزیینات مسجد در تعالی فرهنگی مردم، یکی از اصول حاکم در معماری سنتی- اسلامی، به روش تحلیلی – توصیفی و برپایه مرور منابع کتابخانه ای در زمینه ی بررسی نمونه موردی تزیینات مسجد دارالاحسان سنندج و تاثیر آن بر شکل گیری تعالی فرهنگی مورد مطالعه قرار گرفت. طی تحقیق انجام شده، تزیینات در معماری به خصوص معماری مساجد جایگاه و نقش بسزایی دارد و به عنوان عنصری مهم در مساجد شناخته شده است.