بررسی وضعیت پروژه مدیریت چرای دام در سطح مراتع شهرستان میبد (مطالعه موردی: منطقه ندوشن)

نظر به اهمیت حفظ پوشش گیاهی و نقش ارزنده آن در توسعه اقتصادی، اجتماعی و همچنین ضرورت حفظ منابع پایه آب و خاک و در راستای فراهم نمودن بستر مناسب جهت تجدید حیات گیاهان مرتعی و به منظور جلوگیری از تخریب و ارتقای اکوسیستم عرصه های طبیعی، پروژه ملی مدیریت چرای دام به عنوان یکی از اقدامات حفاظتی مهم در ایجاد تعادل دام و مرتع در عرصه های مرتعی، اجرای آن بسیار ضروری و حیاتی است. با توجه به اینکه شرایط اقلیمی خشک بر مراتع منطقه ندوشن حاکم می باشد لذا در مواجهه با خشکسالی، تصمیمات مهم برخی از دامداران در رابطه با دام و مرتع میتواند موجب حفظ حیات گیاهان در طول دوره خشکسالی و تجدید پوشش بعد از آن باشد. در این تحقیق 30 نفر از دامداران ذیحق بصورت تصادفی و از طریق معادله کوکران انتخاب شدند و با بررسی متغیرهای مستقل و وابسته و تهیه پرسشنامه، یکسری داده های کمی و کیفی حاصل گردید که این داده ها از طریق نرم افزار spss تحت آزمونهای کا اسکویر، اسپیرمن و پیرسون قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد، نگرش سنتی مرتعداران ندوشن به چرای دام و عدم اعتقاد به مشارکت در اجرای طرحهای مرتعداری به علت نا امید بودن از نتیجه پروژه های اصلاحی و احیایی و وابستگی آنها به توان و بودجه دستگاه متولی(منابع طبیعی) از عوامل عمده تخربب بیرویه چند سال اخیر در سطح مراتع منطقه ندوشن می باشد. بطوریکه 98 درصد از مرتعداران ندوشن در اثر تجربه خشکسالی های اخیر، هر ساله جهت جبران بخشی از خسارت احتمالی رو به بیمه کردن دام و مرتع آورده و حدودا 63 درصد از آنها بجز بیمه دام و مرتع، اجرای برنامه قرق و حفاظت را نیز در دستور کار قرار داده اند. نتیجه کلی اینکه با جایگزینی افراد جوان، باسواد و انععطاف پذیر در امر آموزش صحیح مرتعداری و صدور مجوز چرا برای آنها، ضمن مدیریت صحیح چرا دام، از تخریب مراتع این منطقه پیشگیری می گردد.

Keywords:

مدیریت چرا , ندوشن , مشارکت مردمی , طرح مرتعداری , پروانه چرای دام