شواهد شعری اصطلاحات عرفانی در بخش دوم دیوان کمال الدین اسماعیل اصفهانی

عرفان و تصوف یکی از راه های وصول به حقیقت است. عرفا و متصوفه بر اساس ذوق و حال و وجد و اشراق به صیقل روح میپرداختند و هر یک از آن عالی مشربان بر سبیل وعظ و مرید پروری، دریافت های معنوی خویش را با اصطلاحات و عبارات خاصبه سالکان طریقت القاء می نمودند. عرفان سخن عشق بود و رفته رفته، بر اریکه ی عالم ثبت گردید. تا جایی که در قرن هفتم به اوج عظمت و اهمیت رسید و در فرهنگ و ادب و آثار اندیشمندان ونویسندگان ظهور و بروز یافت.کمال الدین اسماعیل اصفهانی از جمله سخنوران نکته سنج و مضمون آفرینی است که هرچند عارف نیست اما از ارادتمندان شیخ شهاب الدین سهروردی است و با ایشان مکاتبه داشته است و عروس اندیشه اش را با ورزی معرفت ومعارف قرآنی و احادیث نبوی و مصطلحات عرفانی و فلسفی و مذهبی مزین گردانیده است..در این سطور، ابیات و واهدش شعری مبتنی بر اصطلاحات عرفانی از دیوان کمال الدین اسماعیل اصفهانی به تصحیح مرحوم بحرالعلومی انتخاب و استخراج گردیده و مصادیق موجود بر اساس حروف الفبا و شماره ی صفحات و ابیات با توضیح مختصری مشروح و مستند شده است..

Keywords:

اصطلاحات عرفانی , شعر , کمال الدین اسماعیل اصفهانی