بررسی روند رشد حرکات بیانگر مستقیم در کودکان فارسی زبان طبیعی از 12 تا 18 ماهگی: یک مطالعه ی طولی

سابقه و هدف: حرکات بیانگر مستقیم یکی از نخستین روش های برقراری ارتباط کودک پیش از رسیدن به مهارت کلامی محسوب می شود. برخلاف گفتار، حرکات بیانگر چندان مورد تشویق و حمایت فرهنگ ایرانی واقع نشده است. هدف این مطالعه بررسی رشد حرکت بیانگر مستقیم شامل اشاره کردن، دادن، درازکردن دست و نشان دادن در کودکان فارسی زبان دارای رشد طبیعی از 12 تا 18 ماهگی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی طولی از نوع مشاهده ای آینده نگر، از روش نمونه گیری غیراحتمالی هدفمند و در ادامه از روش نمونه گیری غیراحتمالی گلوله برفی استفاده شد. تعامل 11 مادر- کودک، در فضایی نیمه ساختاریافته به صورت ماهانه (طی 7 ماه) ضبط ویدیویی شد. داده های حاصله مورد کدگذاری قرار گرفتند و داده های آماری با استفاده از آزمون اندازه های تکراری (مقایسه ی درون گروهی) بررسی شد و اعتبار کدگذاری مشاهدات ثبت شده از طریق آزمون ICC تحلیل شد.یافته ها: تفاوت میانگین بسامد حرکت بیانگر اشاره کردن با انگشت از 12 تا 18 ماهگی معنادار بود (p<0/05). اما تفاوت میانگین بسامد سایر حرکات بیانگر مستقیم مثل نشان دادن، درازکردن دست و دادن از 12 تا 18 ماهگی معنادار نبود (p<> 0/05). مقدار ICC به عنوان ملاک اعتبار کدگذاری مشاهدات ثبت شده 90 درصد بدست آمد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که بررسی روند رشد حرکت بیانگر اشاره کردن با انگشت حاکی از افزایش بسامد آن طی 12 تا 18 ماهگی کودک است. اما روند رشد حرکت بیانگر نشان دادن، دراز کردن دست و دادن ثابت باقی مانده است.

Keywords:

حرکات بیانگر مستقیم , رشد طبیعی , مطالعه ی طولی