محیط جغرافیایی و نقش آن در حفاظت و زنده‌سازی فرهنگ معماری بومی مناطق گرم و خشک

موقعیت اقلیمی ایران شرایطی را فراهم نموده که گونه های مختلف فرهنگ معماری با توجه به میکروکلیمای هر منطقه را بوجودآورده است . سازگاری مناسب، اقتصادی بودن و...از جمله پارامترهایی است که معماری سنتی متناسب با اقلیم هر منطقه را توجیه میکند . با توجه به پیشرفتهای چشمگیرتکنولوژی معماری سنتی می تواند بعنوان یک تکنولوژی و فرهنگ مورد اعتماد در برخی از نقاط کشور بکار گرفته شود وبافت های سنتی بخصوص در مناطق گرم و حشک بهترین راندمان و کارایی را داشته باشد. بافت های قدیمی شهرها آثار گرانبهایی هستند که نشانه فرهنگ ودانش معماری و شهرسازی بومی اند وبه عنوان جزئی ازهویت فرهنگی، اجتماعی هرقوم وکشورتلقی می شوند. این بافت های شهری دربر دارنده روح خلاق مردمی است که طی سالیان طولانی آنها را برطبق اقلیم، سنن ،فرهنگ ونوع معیشت خود بوجود آورده اند. بافت های سنتی اندام های پویا وضروری شهرهای توسعه یافته به شمار می روندکه با ظهور شیوه های نوین شهر سازی و آغاز ساخت و سازهای مدرن و جدید ارتباط خود را با بافت های پیرامونی از دست داده و به تدریج دچار انزوا، تخریب، فرسودگی و...گشته اند .این بدان معنا نیست که کاربری خود را ازدست داده باشند بلکه بافت های سنتی موجود در مناطق مختلف کشور به دلیل وجود محور تجارت و مبادلات اقتصادی جزء پر چمعیت ترین مناطق شهری اند .که عموما"در دشت و یا دامنه کوههای مشرف به دشتهای گرم و خشک واقع گردیده اند وتحت وزش بادها وطوفان های مملو ازذرات شن وماسه از یک سو و فشردگی و باز شوندگی اجزاء مولکولی اجرام آنها تحت اثر تفاوت های معنی دار دمای شبانه روز سرزمین کویری و بیابانی از سوی دیگر به طورهمیشگی در حال فرسایش و فرو ریزشند.