زهدگرایی و زهدستیزی در دیوان عطار نیشابوری
Publish place: Sixth National Conference on Literary Studies A new look at contemporary narrative literature
Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 551
This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
MATNPAGOOHI06_142
تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397
Abstract:
زهد یکی از مفاهیم مهم در ادبیات عرفانی فارسی که تقریبا از قرن ششم هجری قمری به صورت برجسته وارد شعر فارسی میشود. چهرهای که از این مفهوم و مفاهیم مرتبط با آن در شعر فارسی و به خصوص شعر عرفانی فارسی مطرح میشود، چهره ی دوگانه ای است. به این معنا که گاه شاعران به ستایش زهد و گاهی به نکوهش آن پرداخته اند. مقاله ی حاضر به بررسی وجوه دوگانه ی این مفهوم مهم در دیوان عطار نیشابوری پرداخته است. بررسی کلیات دیوان او در سه بخش غزلیات، قصاید و ترجیعات نشان داد که عطار در بیشتر قصاید و برخی از غزلیاتش به ستایش زهد و مفاهیم مرتبط با آن، مان ند نکوهش دن یا و وابستگی آن، یادمرگ و فنای آدمی، م بارزه با هوای نفس و رذیلت های اخلاقی و ... پرداخته است. وی همچنین در 70 غزل از دیوان اشعارش نیز به مفاهیمی مت ضاد با زهد و دین، مان ند نکوهش زهد و تعریض زاهدان، بیاعتنایی علنی به دین، رد مظاهر شریعت و طریقت و ... پرداخته ا ست. البته لازم به تو ضیح ا ست که وی نه با زهد و زاهد واقعی، بلکه با زاهدان و مسلمانان ریایی به مبارزه برخاسته است.
Keywords:
Authors
ایران ناصری
دکتری زبان و ادبیات فارسی، عضو هییت علمی، دانشکده علوم انسانی، پردیس کوثر، دانشگاه فرهنگیان، استان کهگیلویه و بویراحمد، ایران
اشکان پورلشکری
دبیر آموزش و پرورش شهرستان بویراحمد، استان کهگیلویه و بویراحمد، ایران