انسان گرایی در شعر صایب

انسان گرایی (Humanism)، جهان بینی فلسفی و اخلاقی است که با نفی هرگونه ماوراءالطبیعه بر خردگرایی و روش علمی تکیه می زند. واژه امانیسم، نهضت فرهنگی فکری است که در خلال دوران تجدید حیات فرهنگی (رنسانس) به دنبال ایجاد رغبت و تمایل جدید نسبت به آثار برجسته یونانی و رومی پدید آمده است. این واژه از واژه لاتینی Humus به معنی خاک یا زمین اخذ شده است. صایب از شاعران نامدار سبک هندی است. او به دلیل پرگویی هایی که در زمینه شعری دارد، رسیدن به محور اصلی اندیشه اش را اندکی مشکل می سازد، زیرا به خاطر این پرگویی ها مطالب یا ابیات متناقض در دیوانش فراوان دیده می شود. این مقاله جنبه انسان گرایی شعر صایب را با شیوه کیفی در محدوده کمی ابیات دیوان وی با رویکرد تحلیلی و توصیفی با روش کتابخانه ای و اسنادی از طریق برگه نویسی کاویده است

Keywords:

صایب تبریزی , سبک هندی , اومانیسم / انسانگرایی