طبیعت گرایی خوش بینانه و معناداری زندگی

نظریه های معنای زندگی را در یک تقسیم بندی کلان و اجمالی میتوان به دو دسته دیدگاه های طبیعت گرا و غیرطبیعت گرا افراز کرد. یکی از اشکالات همیشگی وارد بر دیدگاه های طبیعت گرا ناتوانی آنها در حل معضل پوچی است؛ طبیعت گرایی خوش بینانه عنوان ایده ای است که مدعی شده بر مبنای پیشرفت های علمی و دستاوردهای فناورانه می توان، در عین پای بندی به طبیعت گرایی، از معضل پوچی رهایی یافت. در این مقاله، با تاکید بر دیدگاه های لیو تولستوی و تامس نیگل درباره معضل پوچی، طبیعت گرایی خوش بینانه، بر مبنای دیدگاه دن ویجرز، با یک صورت بندی استدلالی تقریر می شود. همچنین، به منظور داوری درباره کارآمدی طبیعت گرایی خوش بینانه در رهایی یافتن از معضل پوچی، مبانی و پیش فرض های گرایی و فیزیک الیسم گرایی، علم معناشناختی، معرفت شناختی، و انسان شناختی آن از جمله جعل مورد بررسی و واکاوی قرار می گیرد و نشان داده می شود که این دیدگاه، بر خلاف ادعای مطرح شده از سوی ویجرز، قابلیت حل معضل پوچی را ندارد، بلکه مویدی بر ناتوانی طبیعت گرایی در حل معضل پوچی است.

Keywords:

معنای زندگی , طبیعت گرایی خوش بینانه , پوچی , دن ویجرز , تامس نیگل