اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر رویکرد امید بر کاهش ناگویی خلقی و نشخوار فکری بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر رویکرد امید بر کاهش ناگویی خلقی و نشخوار فکری بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر بود. روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و طرح مورد استفاده در این پژوهش طرح پیش آزمون- پس آزمون دو گروهی است. جامعه ی آماری در این پژوهش شامل همه ی بیمارن مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر مراجعه کننده به کلینیک آتیه در شهر تهران بود. گروه نمونه مشتمل بر 30 بیمار مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر بود که به تصادف در دو گروه 15 نفری قرار گرفتند. انتخاب گروه نمونه به صورت هدفمند و جایگذاری آنها در دو گروه به صورت تصادفی بود. ابزار به کار گرفته شده در پژوهش حاضر مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو و مقیاس نوشخوار فکری نولن هوکسما و مارو بودند. داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس، تحلیل شدند. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که بین نمرات ناگویی خلقی و نشخوار فکری شرکت کنندگان برحسب عضویت گروهی آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری مشاهده شد. نتیجه گیری: با به کارگیری گروه درمانی مبتنی بر رویکرد امید در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر شاهد کاهش ناگویی خلقی و نشخوار فکری در آنها خواهیم بود.

Keywords:

گروه درمانی , رویکرد امید , ناگویی خلقی , نشخوار فکری , اختلال اضطراب فراگیر