سیمای زن وعشق در شاهکارهای حماسی دده قورقود و ایلیاد و ادیسه

صرف نظر از شاهنامه فردوسی، کتاب دده قورقود وایلیاد و ادیسه ی هومر، از زیباترین و عظیم ترین آثار حماسی ملت های جهان است. در این آثار مشابهت ها و همسانی هایی وجود دارد که شاید یکی از علل مهم این همسانی ها، آمیختگی اساطیر ملت های گوناگون و تاثیر پذیری آن ها از یکدیگر باشد. همسانی های این آثار، ما را بر آن داشت که تاملی دیگر در نوع نگرش آفریدگاران حماسه به جایگاه زن و مقایسه این موضوع در این آثار بپردازیم. در کتاب دده قورقود، زنان منزلتی ارجمند و ستایش آمیز و هم طراز با مردان ونقش عمده ای در روند تشکیل حوادث دارند. در آثار هومر علی رغم نظر موافقی که هومر درباره زن دارد و او را همگام با مردان می شمارد و مهربانی زیبایی، شکیبایی آن ها را می ستاید، اما در واقع در آثار این شاعر، به ویژه در ایلیاد، زنان با سیمای پریده رنگ و کم اهمیت در حوادث حضور دارند و اغلب نقش انگیزاننده حوادث و جنگ را دارند. در این مقاله ضمن بررسی جایگاه زنان در هر دو حماسه و بیان همسانی ها و ناهمسانی، به موضوع عشق و بررسی آن در این آثار نیز پرداخته می شود.

Keywords:

دده قورقود , ایلیاد , ادیسه , هومر , زن , عشق.