بررسی نقش پیکره بندی فضایی شهر بر مسیریابی مردم در شهر

افراد در تمام طول زندگی شان، راه یابی می کنند. آن ها با تکیه بردانشی که از طریق الگوها و ساختارهای تجارب روزانه ی خود از فضایی که درآن زندگی می کنند، به دست می آورند، از مکانی به مکانی دیگر می روند. راه یابی از جمله مسایلی است که از گذشته دور ذهن بشر را پریشان کرده و امروزه نیز با رشد روزافزون محیط مصنوع از بعد شدت و پیچیدگی بغرنج تر است. در بسیاری از مکان های عمومی، برای مردم مساله ی یافتن مسیرشان وجود دارد. گم کردن مسیر یکی از مسایل همیشگی می باشد واین درحالی است که حل مساله ی مسیریابی در الویت و به عنوان بخشی ضروری در طراحی محیط قرار نگرفته است. در بحث مسیریابی مسایل بسیاری تاثیرگذار است که باید به آن ها توجه شود، از جمله: میزان وضوح نشانه ها، میزان فاصله ی درنظر گرفته شده، ویژگی های معماری ای که مسیریابی را آسان یا دشوار می کند. دراین پژوهش، به دنبال دانستن روابط بین متغیرها ، اصول و ساختارها در راستای مسیریابی هستیم. درحقیقت به مباحث رویکرد مربوط به حرکت در فضای شهری و گسترش پیاده مداری (که به ارتباط میان حرکت، عمدتا پیاده) و وضعیت فضاهای شهری و نظام های حرکتی به عنوان عامل پیونددهنده ی کل شهرپرداخته شده است. در انتهای مطالعات، این نتیجه بدست آمد که در بحث مسیریابی عوامل انسانی و محیطی متفاوتی تاثیرگذار است که از بین عوامل محیطی عامل پیکره بندی مهم ترین و اولین عامل تاثیرگذار است

Keywords:

مسیریابی , پیکره بندی , ساختار شهری , رفتار سفر