رقابت پذیری شهری و منطقه ای با راهبرد استفاده از ظرفیت های بومی مناطق ایران

قابلیت های سرزمینی به از تدابیر سند پایه الگوی ایرانی اسلامی پیشرفت می باشد این قابلیت ها که همان زمینه های توسعه و رقابت شهرها و مناطق می باشند، می بایست در فرایند توسعه و آمایش سرزمینی بکار گرفته شوند. به مثابه عوامل و عناصر ارزشمند بومی می توانند جایگاهی پررنگ در باز تعریف رقابت پذیری شهری دارا باشد. جستجوی زمینه های هویتی بویژه در ابعاد طبیعی، فرهنگی، و اقتصادی و اجتماعی مزیت های رقابتی پایداری را پیش روی رقابت پذیری می نهد که اتکا بر آنها آینده ای مطلوب را نمایان می سازد. این پژوهش با هدف تبیین جایگاه زمینه های هویتی در رقابت پذیری شهری و چگونگی ایجاد مزیت های رقابتی زمینه گرا می باشد که با روش پژوهش تحلیلی و اسنادی با راهبردهای زمینه مدار انجام شده است. مزیت های رقابتی زمینه گرا در زمینه های طبیعی، جغرافیایی، تاریخی، فضایی کالبدی، مذهبی، فرهنگی و اجتماعی اقتصادی، علمی و ورزشی قابل تعریف است. زمینه ها به عنوان مجموعه ای از عناصر ذاتی و جدایی ناپذیر پدیده ها، تجلی گر هویت آنهاست. زمینه های شهرها و مناطق، برخاسته از ابعاد سازنده مکانی، زمانی، فرهنگی و اجتماعی و سایر مولفه های وجودی است . این زمینه ها معرف هویت پویای شهرها و مناطق در گذر زمان و مکان و وجه تمایز آنها محسوب می شود. شناخت و تمرکز و تاکید بر زمینه هیا ارزشمند هویتی شهرها و مناطق در راستای توانمندسازی و پایداری می تواند به ارتقای رقابت پذیری آنها کمک نماید. به بعبارت دیگر زمینه ها محل رشد، ترقی و قدرت رقابتی شهرها و مناطق می باشند. مهم ترین راهبردهای پیشنهادی عبارتند از: احترام به زمینه ها د ر توسعه شهری و منطقه ای، خلق مزیت های رقابتی معطوف به زمینه ها و برندسازی آنها، توسعه زیرساخت های گردشگری مذهبی؛ برندسازی و توسعه زیر ساخت های گردشگری تاریخی، فرهنگی، اجتماعی ورزشی، طبیعی و زیست محیطی.

Keywords:

آمایش سرزمین , قابلیت های سرزمینی , رقابت پذیری شهری , هویت , زمینه های هویتی , پایداری اقتصادی , برندسازی شهری