راهبردهایی برای باززنده سازی معماری زیرزمینی در شوشتر با تکیه بر تجارب کوبرپدی استرالیا

معماری و شهرسازی شهرهای تاریخی ایران، طی سالیان متمادی، همواره پاسخگوی نیازهای اقلیمی و محیطی کاربران خود بوده است. یکی از بهترین نمونه های معماری همساز با اقلیم، شوادان می باشد که به عنوان یک معماری زیرزمینی در شهرهایی نظیر شوشتر ساخته می شده؛ ولی از آنجایی که هر پدیده معماری برای تداوم حیات خود باید پاسخگوی نیازهای ساکنین باشد، به دلیل تغییر در الگوی زیست ساکنان، شوادان که روزگاری نقشی تعیین کننده در تامین آسایش مردمان داشته، امروزه به معضلی در خانه های تاریخی و حتی معاصر تبدیل شده است. به منظور باززنده سازی و رونق گیری دوباره این پدیده سازگار با اقلیم، این پژوهش به انجام رسیده است. از این رو تلاش شد نمونه های موردی موفقی که دارای شرایط محیطی و طبیعی نسبتا مشابهی با شوشتر هستند شناسایی و تجارب قابل تعمیم آن ها در جهت باززنده سازی شوادان به کار گرفته شود. پس از بررسی های فراوان، به نمونه ای در کشور استرالیا و شهر کوبرپدی بنام داگ آوتس برخوردیم که دارای وجوه اشتراک فراوانی با شوادان بود؛ با این تفاوت که از گذشته تا به حال عملکرد خود را حفظ نموده اند. سپس با تکمیل مطالعات، برای اثبات فرضیه مطابقت داگ آوتس و شوادان تلاش شد. برای اثبات فرضیه از مدل تحقیق کری واک بهره گرفته و نتیجه گیری شد که داگ آوتس یک مدل تصحیح کننده برای شوادان است و می توان از این الگو برای بهبود شرایط عملکردی و کالبدی شوادان و بازگشت دوباره آن به چرخه زندگی بهره برد.

Keywords:

معماری زیرزمینی , شوشتر , شوادان , کوبرپدی , داگ آوتس