پیشگیری کیفری از بزهکاری جنسی ناشی از بزه دیدگی دوران کودکی

یکی از پردامنه ترین ابعاد مورد بحث در سطح نظام حقوق کودک، مساله حق کودک بر حفاظت دربرابر رفتارهای آزار دهنده است؛ بدین وصف، مفهوم کودک آزاری به عنوان هرگونه رفتاری کهمنجر به ورود لطمه و صدمه به تمامیت و سلامت جسمانی، روانی و عاطفی کودکان گردیده یا درفرآیند رشد ایشان در ابعاد فردی و اجتماعی ایجاد اختلال و به موجب قوانین داخلی جرم و قابلمجازات اعلام شده باشد دامنه ممنوعیت ها و نبایدهای حاکم بر حوزه حقوق کودکان را تعیین مینماید؛ بدیهی است که حفاظت از اطفال در برابر صدمات و لطمات یاد شده و نیز تلاش در جهتاعاده کودکان صدمه دیده به اجتماع و روند معمول زندگی، امری نیست که تنها با تکیه موعظه هایاخلاقی محقق گردد؛ لازم است تا با استفاده از مجموعه ظرفیت های حقوقی، درمانی، رفاهی و...نظام ویژهای به منظور ارایه تدابیر پیشگیرانه، واکنش های کیفری، اقدامات درمانی و خدمات رفاهیطراحی و اجرا گردد؛ اقدامات قانون گذار ایرانی در پیشگیری از کودک آزاری، عمدتا ناظر بهپیشگیری کیفری، آنهم به صورت پراکنده و غیر منسجم بوده است که در مقاله حاضر نگارندگان باروش تحلیلی – توصیفی به تبیین آن پرداخته اند.

Keywords:

کودک آزاری , تدابیر پیشگیرانه , پیشگیری کیفری , بزهکاری جنسی