نگرشی تحلیلی بر فرزند کشی در حقوق کیفری جمهوری اسلامی ایران

با شنیدن واژه فرزندکشی معمولا قتل کودک به وسیله ی پدر به ذهن متبادر می شود. قتل فرزندان توسط پدران که غالبا هم باخشونت و سنگدلی همراه است وجدان عمومی را آزرده و احساسات افراد جامعه را جریحه دار می نماید. اما همچنان که رابطهابوت از بدو تولد یا حتی قبل از آن تا زمان مرگ بین ابوین و فرزند برقرار است لذا فرزندکشی اعم خواهد بود از قتل جنین،نوزاد، کودک و بزرگسال که البته نمود و بروز آن بیشتر در قتل نوزاد و کودک بوده و حساسیت افراد جامعه را نیز برانگیخته و باتوجه به آسیب پذیری و وابستگی کودکان به والدینشان اهمیت پرداختن به موضوع دو چندان می گردد.از نظر عدالت قضایی، فرزندکشی نه اینکه به ظاهر نباید موجب انتفاء قصاص گردد بلکه از دید و منظری دیگر باید پذیرفت کهفرزند در پناه پدر و جدپدری است و مامن و تکیه گاه نمی تواند خود عامل قتل و از بین بردن امنیت باشد اگر از نظر فقه استدلالمی شود که پدر سبب وجودی فرزند است چگونه پدر بتواند باعث قتل فرزند بشود از منظر حقوقی، چگونه پذیرفتنی است کهمسبب ایجاد امنیت یا کسی که باید امنیت را برای فرزند مهیا کند با سلب امنیت- آن هم مهمترین بخش آن یعنی جان- ازمجازات مشابه که برای دیگران قایلیم مبرا نموده و او را آزاد نماییم ما در این مقاله از منظر حقوق به موضوع فرزندکشی در حقوق کیفری ایران نگاه خواهیم کرد و مسایلی چون قتل فرزند توسطپدر و مجازات فرزندکشی که به اعتقاد خیلی ها باعث تجری پدران در قتل فرزند شده و اینکه چرا قانونا پدری که مرتکب قتلعمدی فرزند خود شده قصاص نمی شود و مورد نقد و بررسی قرار می دهیم.

Keywords:

فرزند کشی , ابوت , قتل , قصاص نفس , تجری , کودک , قتل مظلومانه , تعزیر