ارایه چارچوب مدیریت مالکیت فکری IPM برای مراکز پژوهش و نوآوری

سازمان های پژوهش و نوآوری ضمن جستجوی نیازها و فرصت های ایجاد شایستگی، در فراهم ساختن بازار رقابتی سالم و بکارگیری دستاوردهای فناورانه و نوآورانه در جهت برآوردن نیازهای جامعه فعالیت می کنند. از وظایف اصلی این مراکز، همکاری های مشارکتی در راستای اجرای اهداف مدیریت ایده و نوآوری، طبق نیاز های ساختاری دانش بنیان و شبکه سازی نوآوری و فناوری در زنجیره ارزش می باشد. در راستای دستیابی به امتیاز رقابتی پایدار، مدیریت مالکیت فکری یکی از سیاست های راهبردی این مراکز در مواجهه با فرایندهای پرشتاب تبدیل ایده به بازار و کوتاه شدن چرخه عمر تبدیل دانش ضمنی (دارایی های نامشهود) به محصولات و خدمات، می باشد. تبیین یک چارچوب مناسب مالکیت فکری برای سازمان های پژوهش و نوآوری از اهمیت خاصی برخوردار است. از جمله این سازمان ها مراکز نوآوری در سازمان های دولتی است که با برخورداری از نقش های خاصی نظیر توانایی حل مسیله، توانمندسازی، انگیزه بخشی، گردآوری، و یکپارچه کردن (تمامیت بخشی) زیست بوم نوآوری، می توانند در زمینه مدیریت مالکیت فکری هر یک از ذینفعان این زیست بوم؛ بویژه ایده پردازان، پدیدآورندگان و مخترعان، نقش تاثیرگذاری بازی نمایند. استراتژی های مدیریت مالکیت فکری اتخاذ شده در هر یک از نقش های راهبردی مراکز نوآوری، متناسب با استراتژی کلی زیست بوم، در راستای به حداکثررسانی ارزش برای ذینفعان، کاهش تهدیدهای مربوطه و تامین بستر رقابتی پایدار، سالم و امن، می باشد. هدف از این مقاله ارایه چارچوبی برای مالکیت فکری در مراکز پژوهش و نوآوری وابسته به دولت است. در این مقاله نشان داده خواهد شد که با ایجاد ارتباط منطقی میان مولفه هایمدیریت نوآوری و نقش های مختلف یک سازمان پژوهش و نوآوری، میتوان چارچوبی برای موجودیت های مختلف زنجیره ارزش نوآوری ایجاد نمود.

Keywords:

مراکز نوآوری بخش دولتی , سازمان های پژوهش و نوآوری , مدیریت مالکیت فکری , IPM , نقش های راهبردی مراکز نوآوری.