ظرفیت های مشارکت سیاسی در قرایت از نظریه ی ولایت فقیه

ولایت فقیه به عنوان نظریه ی سیاسی شیعه در عصر غیبت، شاهد قرایت­های متعددی برای اداره ی جامعه در زمان­های مختلف بوده است. برخی از این قرایت­ها مانند قرایت حسبه و ولایت عامه فقیهان ذیل قرایت نظم غیرمردم­سالار قرار می­گیرد که به خاطر غلبه ی چارچوبی خاص از قدرت، مشروعیت حکومت را در گرو حاکم قرار داده و سهم محدودی برای مشارکت سیاسی توده ی مردم قایل شده است؛ لذا ظرفیت­ محدودی برای جلب مشارکت سیاسی حداکثری شهروندان دارد. برخی قرایت های دیگر مانند ولایت مطلقه فقیه و ولایت انتخابی فقیه ذیل قرایت نظم مردم­سالار قرار گرفته و با عنایت به حاضر دیدن مردم در: تاسیس، اداره ی حکومت و نظارت بر حاکمان و کارگزاران ، از ظرفیت­های زیادی در جلب مشارکت سیاسی برخوردار هستند. این تحقیق ضمن تبیین مشروعیت تحقق نظریه ی ولایت فقیه ذیل این دو قرایت اساسی، و تمایز این قرایت­ها؛ ظرفیت­های هر قرایت را بر اساس مبانی و ادله ی آن مورد بررسی قرار می­دهد و بر این باور است که: قبض و بسط آزادی­ها و مشارکت­های سیاسی مردم و نخبگان بیش از آن که برعهده ی قوانین هر نظام یا تصمیم­های ولی فقیه باشد، به ظرفیت­های آن نظام (مبتنی بر مبانی و ادله ی قرایت از ولایت فقیه) مرتبط است.

Keywords:

نظم غیرمردم سالار , مردم سالاری , حسبه , ولایت عامه فقیهان , ولایت مطلقه فقیه , ولایت انتخابی