پیش بینی کننده های شادکامی در دانش آموزان پسر و دختر

پژوهش حاضر با هدف یافتن پیشبینی کننده های شادکامی در دانش آموزان پسر و دختر انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه موردمطالعه را دانش آموزان پسر و دختر دوره متوسطه دوم استان قزوین تشکیل میداد. برای انجام این تحقیق تعداد 422نفر از دانش آموز ان، 193 پسر و 229 دختر، با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای سه مرحله ای انتخاب شدند. برای سنجش متغیرها از پرسشنامه شادکامی آکسفورد (1989)، خودنظمجویی بوفارد (1995)، تابآوری کانور و دیویدسون (2003)، خودکارآمدی شرر وهمکاران (1982) و خوش بینی تحصیلی اسچننموران (2013) استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از رگرسیون گامبهگام انجام شد. بر اساس پیشینه تحقیقات انجام شده تابآوری، خودنظم جویی، خودکارآمدی و خوشبینی تحصیلی به عنوان متغیرهای مرتبط با شادکامی در نظر گرفته شد. تفاوت معناداری بین دانش آموزان پسر و دختر در رابطه با پیشبینی کننده های شادکامی مشاهده نشد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که تاب آوری قوی ترین پیش بینی کننده شادکامی در دانش آموزان پسر و دختر است. همچنین خودنظم جویی و خودکارآمدی نیز بهطور معنادار شادکامی دانش آموزان پسر و دختر را پیشبینی میکنند. حال آنکه خوشبینی تحصیلی هم در رابطه با دانش آموزان پسر و هم در رابطه با دانش آموزان دختر نتوانست به عنوان پیش بینی کننده معنادار، وارد معادله رگرسیون شود.

Keywords:

شادکامی , خودنظم جویی , تاب آوری , خودکارآمدی , خوش بینی تحصیلی