اثربخشی آموزش مهارت حل مسئله بر رفتارهای پرخطر و سازش یافتگی نوجوانان

این پژوهش باهدف تعیین اثربخشی آموزش مهارت حل مسئله بر رفتارهای پرخطر و سازش یافتگی نوجوانان انجام شده است. روش این پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون -پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پسر پایه های هفتم متوسطه اول شهرستان جغتای بودند. 30 دانش آموز با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به مقیاس های رفتار پرخطر (محمدی زاده و احمدآبادی، (1387 و سازش یافتگی (سینها و سینک، (1993 پاسخ دادند و به طور تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش مهارت حل مسئله به صورت هفته ای یک جلسه قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ نوع آموزشی را دریافت نکردند. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیری و چندمتغیری نشان داد که آموزش مهارت حل مسئله به طور معناداری موجب کاهش نمره رفتارهای پرخطر و سازش یافتگی در مرحله پس آزمون ، در مقایسه با گروه گواه شده است. نتایج نشان دادند که آموزش مهارت حل مسئله به عنوان یک راهبرد مقابله ای قادر بود، با شناسایی موقعیت های مشکل آفرین و ایجاد راه حل های مختلف بر رفتارهای پرخطر و سازش یافتگی موثر باشد.

Keywords:

مهارت حل مسئله , رفتار پرخطر , سازش یافتگی , نوجوانی