جلوه های استبداد در اشعار بهار

در این مقاله سعی بر آن است که به بررسی استبداد ستیزی در پاره ای از اشعار ملک الشعراء بهار( قصاید، مسمط، مخمس، ترکیب بند، ترجیع بند و دوبیتی) و تبیین استبداد و خود کامگی شاهان وقت و در مقابل آزادمنشی افرادی چون بهار پرداخته و نمونه هایی از اشعار بهار را که حاکی از مبارزه و ستیز همیشگی او با استبداد و جور است، بررسی کنیم.زندگی و حیات بهار همواره با فعالیت های سیاسی او توامان است، به گونه ای که در اشعارش؛ گرایش های سیاسی بهار، نارضایتی او از وضع موجود جامعه (ظلم حاکمان، مداخلات ناروای بیگانگان در امور کشور، عدم توجه روشنفکران و مردم عامه نسبت به اعمال و سیاست های شاهان و حاکمان و ... ) ، حمایت از ایران انقلابی، طلب آزادگی و مشروطه خواهی او و سرانجام ستایش میهن و بیان احساسات میهن پرستانه به وضوح نمایان است.اما در واقع این موضوع حائز اهمیت است که؛ بهار هرگز – با وجود تمام ناملایمات، زندان و تبعید– از پای ننشست و همچنان عقاید خود را در شعرهایش بیان می کرد. روش انجام این پژوهش، مروری- کتابخانه ای است. با بیان شواهد و مستنداتی در متن مقاله، نظر بهار را در مورد استبداد تبیین می کنیم.

Keywords:

بهار , شاه , استبداد , شعر , آزادی , جمهوری , مشروطه , حکومت