مدارا در سیره امام علی (علیهالسلام)

مدارا یکی از ویژگیهای برتر آدمی است. که خداوند متعال این شاخصه را در قرآن کریم با عنوان برکت ورافت خود معرفی کرده است. مدارا به عنوان یک شاخصه برتر اخلاقی وتربیتی که دارای تاثیر مهمی در حیطه اخلاق فردی و 1 اجتماعی و تربیتی است از پایه هایی است که در پیشرفت و تعالی ارتباط انسان با دیگر افراد، اثر ژرفی دارد و رعایت آن برای آسایش عمومی اجتماع ضروری دارد.این شاخصه بسیاری از فضایل را در داخل خود نهاده است مانند خضوع و خشوع، دیگر دوستی، صبر و خویشتنداری، کظم غیظ، عدم کینه توزی، دوری از خشم، عدم جنگجویی، دوری از دشنام گویی، سهل گیری و ...، مدارا به معنای لطف و تساهل و نرمی و در لغت به معنای دوری از درگیری با فردی به خاطر شر او.این فضایل اخلاقی وتربیتی نمونهای از صفاتی است که انسان را در دنیا و آخرت به رتبه های والا و درجات ارزشمند میرساند. مدارا جایگاه بسیار مهمی در حیات خانواده و اجتماع آدمی دارد. زندگی پر از مشکلاتی است که آدمی با آن درگیر میشود. اگر آدمی با مردم مدارا نکند و در سختیها و ناگواریها، با دیگر افراد با عصبانیت و خشم رفتار کند، هم به اعتماد اجتماعی و هم به صحت تربیتی و اخلاقی خود ضربه خواهد زد. در این مقاله از روش کتابخانه ای بهره برده شده است و درنتیجه به حیطه های مختلف مدارا در سیره امام علی (علیهالسلام) پرداخته شده است.

Keywords:

قرآن , امام علی (ع) , سیره امام علی (ع) , مخالفان , اهل کتاب.