جایگاه پنجاب در گسترش و تعمیق برخی از مولفه های فرهنگ و تمدن ایرانی در هند عصر ترکان

آثار فرهنگ و تمدن ایران را در جای جای هند می توان یافت؛ ولی پنجاب در جذب عناصر و مولفه های فرهنگی و تمدنی ایران همچون زبان، دین، معماری، موسیقی و... از قدمت و اهمیت بیشتری برخوردار است. این منطقه که در دوره ی غزنویان، مرکز سیاسی و اداری آنان گردید، امرا، دیوانسالاران، علما، دانشمندان، عرفا و صوفیان ایرانی را به سوی خود جذب و جلب نمود. بدین ترتیب سند، جایگاه خود را نزد ایرانیان از دست داده و پنجاب جانشین آن گردید. اسم این منطقه پنجاب(پنج آب)  به خوبی گویای عمق نفوذ فرهنگ ایران در این خطه از شبه قاره است. پنجاب منشا بسیاری از تغییرات و تحولات مهم هند در دوره ی اسلامی  از جمله پیدایش زبان اردو و آیین سیک است و حتی هنر و معماری نشات گرفته از این منطقه و تحت تاثیر فرهنگ و تمدن ایرانی است. هم چنین پنجاب محل نشو و نمای صوفیان و مکتب های صوفیانه و عارفانه ی معروف هند است که بنیانگذاران و بسیاری از اقطاب آن ها ایرانی بودند. مسئله ی مقاله ی پیش رو، بررسی کم و کیف و تحلیل و تفسیر این قضایا و ارائه ی تصویری قابل قبول  از فرآیند گسترش و امتزاج فرهنگ و تمدن ایرانی در این منطقه و شناخت زوایای پیدا و پنهان آن با بهره گیری از روش توصیفی - تحلیلی است.

Keywords:

فرهنگ و تمدن ایرانی , شبه قاره هند , پنجاب , عرفا و صوفیان , ادبیات فارسی