پارادایم رضوی در ایجاد وحدت و همگرایی امت اسلامی

دوره ی اول حکومت عباسیان( 132 - 232 ه. ق) دوره ی ظهور و بروز فرقه های فکری و اختلافات اعتقادی و بدعت گزاری در دین بود، علاوه بر آن پیدایش جریان های نظامی و قیام های علویان و غیرعلویان و نیز تنازع بر سر حکومت و قدرت، یکپارچگی امت اسلامی را دچار چالش جدی کرده بود. سوال اصلی و اساسی این مقاله این است که آیا حضرت رضا(ع) جهت تحقق وحدت امت اسلامی اقدام و عملی انجام داده است! و چه شاخص هایی را در ایجاد وحدت و همگرایی مد نظر قرار داده است! این پژوهش، دیدگاه امام رضا(ع) در مورد وحدت و همگرایی را واکاوی نموده و با ذکر مواضع و فعالیت ها، سیره ی عملی ایشان را در ایجاد وحدت جامعه ی اسلامی به عنوان یک الگو معرفی می نماید. هدف از این مقاله بررسی پارادایم مدیریتی امام رضا(ع) در راستای ایجاد وحدت و همگرایی امت اسلامی است. در این پژوهش، با بهره گیری از روش توصیف و تحلیل و بر اساس منابع کتابخانه ای، شاخص های وحدت گرایی در سیرهی رضوی را بررسی می کنیم. یکی از نتایج و دستاوردهای این پژوهش، ارائه ی راه کارهای عملی و بیان ابعاد وحدت اسلامی از دیدگاه امام رضا(ع) است. دستیابی به الگوی مناسب در راستای ایجاد وحدت گرایی و همگرایی در جهان اسلام، از جنبه های نوآوری این مقاله شمرده می شود.

Keywords:

امام رضا(ع) , اقت , پارادایم , وحدت , همگرایی.