ارتباط بین خودارزیابی و سکوت سازمانی با بی تفاوتی سازمانی در دبیران تربیت بدنی شهرستان اصفهان

هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین خودارزیابی و سکوت سازمانی با بی تفاوتی سازمانی در دبیران تربیتبدنی شهرستان اصفهان میباشد. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دبیران تربیت بدنی شهرستان اصفهان به تعداد 480 نفر میباشد که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های استاندارد خود ارزشیابیهای مرکزی جاج و همکاران (CSES)، بی تفاوتی سازمانی و سکوت سازمانی میباشد. نتایج یافته ها نشان داد بین خودارزیابی با سکوت سازمانی رابطه معناداری وجود دارد. همچنین میزان اشتراک واریانس دو متغیر برابر با 24 درصد میباشد. بین بی تفاوتی سازمانی با سکوت سازمانی رابطه معناداری وجود دارد. همچنین میزان اشتراک واریانس دو متغیر برابر با 3 درصد میباشد. بین خودارزیابی با بیتفاوتی سازمانی رابطه معناداری وجود دارد. همچنین میزان اشتراک واریانس دو متغیر برابر با 17 درصد میباشد. بین دو متغیر خودارزیابی با بیتفاوتی سازمانی رابطه معناداری وجود دارد و خودارزیابی تبیین کننده و پیشبین بی تفاوتی سازمانی میباشد. بین دو متغیر سکوت سازمانی با بی تفاوتی سازمانی رابطه معناداری وجود دارد. آزمون مدل نقش خودارزیابی و سکوت سازمانی بر بیتفاوتی سازمانی نشان میدهد که بر اساس پایایی ترکیبی (ضریب دیلون– گلداشتاین) و ضریب آلفای کرونباخ با توجه به ملاک 0/70 قابل قبول بوده و در نتیجه روایی همگرایی مدل مورد تائید و پایایی مدل قابل قبول میباشد.

Keywords:

خودارزیابی , سکوت سازمانی , بی تفاوتی سازمانی