اثربخشی رفتاردرمانی به روش لواس در بهبود نشانگان درخودماندگی کودکان اوتیسم با تکیه بر مطالعه موردی

هدف: هدف از مطالعه حاضر، تعیین اثربخشی رفتاردرمانی لواس در بهبود نشانگان درخودماندگی کودکان اوتیسم بود. روش بررسی: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح آن تک آزمودنی با چند خط پایه بود. دو کودک (پسر 5 سال و 7 ماه، دختر 6 سال و 3 ماه) از میان کودکان دارای اختلالات طیف اوتیسم در یک مرکز روان درمانی شهر تهرانبه صورت غیر تصادفی و در دسترس انتخاب شدند. از طریق روش های سنجش مشاهده ای، فهرست وارسی و مقیاس درجه بندی اوتیسم ، داده های مهارت های حرکتی، شناختی و گفتاری جمع آوری گردید. پس از مشاهده ثبات نسبی در خط پایه، برنامه مداخله لواس اجرا شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل نموداری و ترسیمی استفاده شد. یافته ها: سنجش مشاهده ای و فهرست وارسی حاکی از وجود تفاوت معنی دار بین شرایط خط پایه و مداخله بود به صورتی که پس از پایان برنامه مداخلات در توانایی های حرکتی، شناختی و گفتاری بهبودی نشان دادند. نتیجه گیری: برنامه مداخلاتی لواس بر کاهش علائم درخودماندگی کودکان و افزایش مهارت شناختی، حرکتی و گفتاری آنها موثر است.

Keywords:

درخودماندگی , مهارت حرکتی , شناختی , گفتاری , برنامه لواس