ارزیابی پیاده سازی الگوی مدیریت مشارکتی در شرکت سهامی پتروشیمی تبریز

در آستانه سده بیست و یکم آنچه بیش از هر چیز حضور خود را می نمایاند، مفهوم واژه دگرگونی و نواندیشی در تمام زمینه های دانش بشری است. بلاشک در میان شاخه های دانش بشری، دانش سازمان و مدیریت نه تنها از این تغییرات مصون نبوده، بلکه در معرض دگرگونی بس ژرفتری بوده و بر همین اساس در حال انجام دگردیسی و تجدید حیات نوین قرار گرفته است.در این میان اتخاذ تدابیر و سیاستهایی از سوی مدیریت در خصوص ایجاد انگیزه در کارکنان از اهمیت بسزائی برخوردار است. بلاشک تغییر الگوی مدیریت و رهبری که بر اساس تغییر نگرش به انسان می باشد، یکی از شیوه های ایجاد و تقویت انگیزش در منابع انسانی سازمانهاست. پرواضح است که هر اندازه که تغییر شیوه های مدیریت و رهبری در سازمانها، در راستای توجه بیشتر به انسان و ارزشهای او توانائی ها و قابلیتهای وسیع او، احترام به شخصیت و علایق او و در کل مشارکت همه جانبه جسمی یا روحی و فکری او قرار گیرد، به همان اندازه انگیزه کارکنان در خدمت به سازمان و افزایش بهره وری آن ارتقاء خواهد یافت. در دهه گذشته بسیاری از شرکتها و سازمانهای بخش عمومی و خصوصی اقتصاد کشور از سازوکارهای مختلف الگوی مدیریت مشارکتی استفاده کرده و از منافع و مزایای آن بهره مند گردیده اند. در این میان باید به اهتمام مجموعه صنایع نفت، گاز و بویژه پتروشیمی کشور اشاره نمود که در مدتی هر چند کوتاه خود را در مسیر انتخاب و اعمال سازوکارهای مناسب الگوی مدیریت مشارکتی و استفاده از مزایای آن در ارتقاء سطح بهره وری قرار داده است. علیرغم پذیرش روبه رشد و کاربرد این سبک مدیریت، تحقق کامل پیامدهای مثبت آن همچنان مورد تردید است.