الگوی توسعه پایدار از منظر برنامه ریزی شهری و معماری

در عصر جدید برنامه ریزی شهری جهت شکوفایی و رسیدن به آرمان های خود، ملزم به رعایت اصول توسعه پایدار می باشد، تا شهری پایدار را از نظر اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی به شهروندان عرضه کند. توسعه پایدار به مفهوم حرکت بر محور انسان- محیط است و توسعه امکانات اقتصادی با توجه به ملاحظات محیطی و عدالت اجتماعی را مورد توجه قرار می دهد. برنامه ریزان شهری جدید باید به مثابه یک اصلاح گر اجتماعی، مدیر محیط زیست، ایجاد ساخت های پایدار، مشارکت گرا، ایجادکننده فرصت های برابر، متعهد به مسائل اجتماعی، سیاسی، اقتصادی در هر زمان عمل نمایند. دستیابی به توسعه پایدار شهری در برنامه ریزی شهرهای پایدار، مستلزم وجود شهری است که از نظر رشد و توسعه اقتصادی، درآمدزایی و اشتغال بتواند نیازهای شهروندان را برآورده سازد. از لحاظ اجتماعی به عدالت اجتماعی، فرصت های برابر جهت زندگی بهتر، کیفیت بالای زندگی و مشارکت شهروندان در تمامی مسائل شهری بها داده و از لحاظ زیست محیطی به سلامت شهرنشینان توجه نموده و مسائل و مشکلاتی از نظر انواع آلودگی ها نداشته باشد. از سوی دیگر، به جنبه های کالبدی و فیزیکی شهر و نیز توسعه بهینه آینده شهر توجه داشته و از نظر کاربری های شهری هماهنگ و منسجم عمل نماید. این مقاله با روشی توصیفی- تحلیلی برآنست تا ضرورت توجه به مبانی و اصول توسعه پایدار را در برنامه ریزی های شهری مورد بررسی قرار داده و چالش هایی که برنامه ریزان شهری جهت دستیابی به توسعه پایدار شهری با آن مواجهند را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.

Keywords:

توسعه پایدار و ابعاد آن , برنامه ریزی شهری و معماری , اقتصادی , اجتماعی , اکولوژیکی.