نسخه شناسی و مختصات سبکی دست نویس دیوان شهلای یزدی

میرزا سید محمدعلی فرزند میرزا عبدالوهاب حسنی حسینی مدرسی یزدی، معروف به شهلای یزدی، از شاعران مشهور یزدی در دوره قاجاریه بهشمار میرود که دیوان اشعار و تذکره شبستان از وی به جا مانده است. دست نویس دیوان شهلا به وسیله نگارنده تصحیح شده و در دست انتشار است. در این جستار به شیوه توصیفی، تحلیلی و اسنادی به معرفی ویژگیهای نسخه شناسی و مهمترین مختصات سبکی دست نویس یادشده پرداخته شده است.شهلا از شاعران دوره بازگشت ادبی است که در غزل پیرو سبک عراقی (حافظ و سعدی) و در قصاید به سبک خراسانی و از شاعران معاصر خود، تحت تاثیر فروغی بسطامی قرار دارد. مضامین شعر در غزل، عاشقانه و عارفانه و قصاید، دینی و مذهبی و به طورکلی به تناسب مخاطب، اشعارش گاه به سبک عالمانه و به ندرت به سبک عامیانه است. اشعار شهلا به لحاظ بلاغت و اسلوب طبیعی، ممتاز و گاه سهل ممتنع، عمیق، نغز، پر معنی و شیوه بیانش متین و جزیل است. در بین اشعار او، مختصات زبانی سبک هندی چون ترکیبات نامانوس، توجه افراطی به مضمون و رها کردن زبان، رواج اصطلاحات عامیانه و توجه به خرافات، واسوخت و اعراض از معشوق و نازک اندیشی نیز با بسامدی پایین به چشم میخورد.

Keywords:

دیوان شهلا یزدی , نسخه خطی , تصحیح , سبک شناسی.