صفات اخلاقی فریدون، سیاوش و پیران ویسه، سه تن از نیک مردان شاهنامه

اخلاق به عنوان یکی از احکام و عقاید اسلامی و نیز عامل پیوند انسانها با خداوند جمع خلق یا خلق وبه معنای سیرت و روش و خلق و خود است که به مجموعه ای از صفات روحی و روانی و حتی فیزیکی انسان گفته می شود. در اصطلاح علم اخلاق به معنای عام آن توجه شده که شامل فضایل و رذایل اخلاقی می شود. اسلام به عنوان دین اخلاق پسندیده، به آن توجه خاصی داشته و وسیله ای برای دستیابی به بهشت می داند. خداوند بارها پیامبر خود را با آن تمجید و تکریم نموده و خود آن حضرت انگیزه ی اصلی بعثت خویش را اتمام مکارم اخلاق می داند. ادب نیز در معانی مختلفی چون روش پسندیده اطلاق می شود، و به کسی که حدود و قواعد زبان و دانش های ادبی را بداند ادیب می گویند. اخلاق عالم درون و ادب ظرافت و زیبایی برون را شامل می شود. نگاهی به کتب و مقالات ادبی را بداند ادیب می گویند. اخلاق عالم درون و ادب ظرافت و زیبایی برون را شامل می شود. نگاهی به کتب و مقالات ادبی ما را به این نکته سوق می دهد که این دو مقوله از اهمیت و توجه خاصی در نزد شاعران و نویسندگان برخوردار بوده است. در شاهنامه ی فردوسی به عنوان یکی از کهن ترین آثار ادبی کمتر داستانی یافت می شود که در آن به نکته ای اخلاقی توجه نشده باشد. در نتیجه با توجه به وسعت موضوع، پژوهندگان کوشیده اند به برخی از صفات اخلاقی سه تن از نیک مردان شاهنامه بپردازند.

Keywords:

اخلاق , ادب , پیران ویسه , سیاوش , صفات فریدون