اثربخشی برنامه روان آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی- رفتاری گاتمن بر دلزدگی زناشویی و باورهای ارتباطی غیرمنطقی زنان متاهل با نگرش به خیانت زناشویی

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی برنامه روان آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی-رفتاری گاتمن بر بهبود دلزدگی زناشویی و باورهای ارتباطی غیرمنطقی زنان متاهل با نگرش به خیانت زناشویی بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل زنان مراجعه کننده به مرکز خدمات روانشناسی و مشاوره مهرآیین شهر تهران در سال 1397 بودند. 30 نفر زن به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت هفت نشست 120 دقیقه ای برنامه روان آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی-رفتاری گاتمن را آموزش دیدند. سپس از آنها پس آزمون گرفته شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های دلزدگی زناشویی پاینز ( 2003 )، پرسشنامه باورهای ارتباطی غیرمنطقی آیدلسون و اپستاین ( 1982 ) و پرسشنامه نگرش به خیانت زناشویی واتلی ( 2008 ) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیره در سطح مهنی داری کمتر از 0/05 و نرم افزار SPSS نسخه 24 صورت گرفت. بررسی های آماری نشان داد که دلزدگی زناشویی و باورهای ارتباطی غیرمنطقی پس از برنامه روان آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی-رفتاری گاتمن در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافته است (P<0/05). براساس یافته های این پژوهش برنامه روان آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی-رفتاری گاتمن می تواند شیوه مناسبی برای کاهش دلزدگی زناشویی و باورهای ارتباطی غیرمنطقی زنان متاهل با نگرش به خیانت زناشویی باشد.

Keywords:

روی آورد سیستمی-رفتاری گاتمن , دلزدگی زناشویی , باورهای ارتباطی , خیانت زناشویی