بررسی فراوانی بیان پروتئین P27 درکارسینوم سلول سنگفرشی دهان و مری

مقدمه: اسکواموس سل کارسینوما (SCC) شایع ترین توموربدخیم دهان و مری است. پروتئین P27 به عنوان نشانگر تمایز سلولی، در تعیین رفتار بیولوژیک تومورها نقش موثری دارد. هدف از این مطالعه، تعیین فراوانی بروز نشانگر P27 در اسکواموس سل کارسینوم دهان و مری بود. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، 40 بلوک پارافینه مربوط به بیماران مبتلا به SCC دهان و مری (هر گروه 20 مورد) انتخاب شدند. خصوصیات کلینیکوپاتولوژیک نمونه ها ثبت شد سپس نمونه ها به روش ایمونوهیستوشیمی (IHC) جهت نشانگر P27 رنگ آمیزی شدند. سلول های مثبت در 10 شان میکروسکوپی به طور تصادفی شمارش شدند و درصد سلول های مثبت (Labeling Index) ثبت شد و به دو گروه بیان ضعیف (25%≥) و بیان قوی (25%<) تقسیم شدند. یافته ها با کمک نرم افزار SPSS با ویرایش 16 با آماره آزمون دقیق فیشر و آزمون من ویتنی تحت واکاوی آماری قرارگرفت. یافته ها: از 40 نمونه مورد بررسی، 24 مورد (60%) مذکر و 16 مورد (40%) مونث بودند. میانگین سنی مبتلایان 3/14±3/65 سال بود. از لحاظ  بروز P27،  25%  نمونه های SCC مری و  10%  نمونه های دهانی  در گروه بیان قوی قرار داشتند و  75% نمونه های SCC  مری و  90% نمونه های دهانی در گروه بیان ضعیف قرار داشتند که بین دو گروه تفاوت معنی دار دیده نشد (05/0<(P. ارتباط معنی داریبین سن، جنس، درجه تمایز و اندازه تومورها با بروز P27 دیده نشد. نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر، نمونه های SCC مری و دهان از نظر بروز نشانگر  P27در محدوده بیان ضعیف هستند.

Keywords:

واژه های کلیدی: اسکواموس سل کارسینوما , دهان , مری , P27(Kip1)