تاثیر سه نوع سمان موقت بر میزان گیر روکش های سمان شونده روی اباتمنت های یک قطعه ای با دو طول مختلف

مقدمه: استفاده از سمان های موقت برای سمان کردن پروتزهای متکی بر ایمپلنت، مزیت سهولت قابلیت بازیابی را داراست. بعضی از این سمان ها دارای گیر بیشتر و بعضی دارای گیر ضعیف تری می باشند. بنابراین انتخاب سمان موقت در نگهداری این مزیت (دسترسی مجدد) حائز اهمیت است. هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر سه نوع سمان موقت بر میزان گیر روکش های سمان شونده بر اباتمنت های یک قطعه ای با دو طول مختلف بود.       مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی-ازمایشگاهی 20 عدد آنالوگ ایمپلنت DIO با استفاده از سرویور درون بلوک های تهیه شده از آکریل خودسخت شونده قرار داده شدند. بلوک ها به دو گروه 10 تایی تقسیم شدند. در یک گروه اباتمنت های یک قطعه ای به قطر 5/3 و ارتفاع 5/5 میلی متر و در گروه دیگر قطر 5/3 و ارتفاع 7 میلی متر، به آنالوگ های ایمپلنت با تورک 30 نیوتن سانتی متر متصل گردیدند. بعد از ساخت کوپینگ برای هر اباتمنت سمان های موقت تمپ باند، دایکال و تمپ باند کلیر برای اتصال کوپینگ به اباتمنت مربوط به کار رفتند. تمام نمونه ها قبل از آزمایش، در رطوبت 100% و دمای 37 درجه سانتی گراد برای مدت 48 ساعت نگهداری شدند. کوپینگ ها با سرعت 5/0 سانتی متر در دقیقه با استفاده از دستگاه یونیورسال تستینگ از روی اباتمنت ها کشیده شدند و میزان گیر به نیوتن ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون واریانس دوطرفه ارزیابی گردیدند. یافته ها: میزان گیر دایکال (6/138 نیوتن) به طور معنی داری از تمپ باند کلیر (3/67 نیوتن) و تمپ باند (3/30 نیوتن) بیشتر بود (001/0P<). همچنین برای هر نوع سمان، میزان گیر به طور معنی داری در اباتمنت با ارتفاع 7 میلی متر در مقایسه با اباتمنت دارای ارتفاع 5/5 میلی متر بیشتر بود (006/0=P). نتیجه گیری: جهت سمان روکش به اباتمنت ها، بهتر است زمانی که دسترسی مجدد آسان تر به پروتزهای ثابت سمان شونده مورد نیاز است از سمان تمپ باند و زمانی که گیر بیشتر مورد نیاز است از دایکال استفاده شود.

Keywords:

واژه های کلیدی: ایمپلنت , گیر , اباتمنت , روکش , سمان موقت