مقایسه رادیوگرافی معمولی و دیجیتال در ارزیابی ترمیم ضایعات استخوانی در فک سگ

مقدمه: نقایص استخوانی فک منشا عوارض بسیاری برای بیماران می باشد و ترمیم کامل استخوان یک هدف ایده آل در درمان های رژنراتیو محسوب می شود. بررسی هیستولوژیک می تواند به عنوان یک معیار استاندارد مطرح باشد؛ اما در موارد بالینی تکنیک های تشخیصی غیرمهاجم مورد نیازاست. هدف از این مطالعه، بررسی دقت رادیوگرافی دیجیتال در مقایسه با رادیوگرافی معمولی در تعیین میزان ترمیم استخوان در طول زمان، بود. مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی ابتدا دندان های پرمولر 4 سگ در هر چهار کوادرانت کشیده شد، سه ماه بعد در هر نیم فک در هر سگ، حفره ای به ابعاد mm5×5 ایجاد شد. 15، 30، 45 و 60 روز بعد، رادیوگرافی معمولی و دیجیتال از ناحیه به عمل آمد، در هر مرحله نمونه برداری انجام شد و مورد بررسی هیستومورفومتری قرار گرفت. در هر مرحله دانسیته استخوان در هر دو نوع رادیوگرافی مشخص شده و با درصد تشکیل استخوان تعیین شده به روش هیستومورفومتری مقایسه شد. اطلاعات به دست آمده با آزمون واریانس داده های تکراری و آزمون t زوج توسط نرم افزار SPSS آنالیز گردید. یافته ها: در همه زمان های مطالعه، اختلاف بین دو روش رادیوگرافی و هیستومورفومتری معنی دار بود. در روزهای 15 و 60، اختلاف معنی دار بین دو روش رادیوگرافی معمولی و دیجیتال وجود داشت؛ به طوری که اختلاف رادیوگرافی دیجیتال و هیستوموفومتری کمتر از رادیوگرافی معمولی و هیستومورفومتری بود. در حالی که در روزهای 30 و 45، اختلاف معنی داری بین دو روش رادیوگرافی مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه، رادیوگرافی دیجیتال، مراحل اولیه و نهایی ترمیم ضایعات استخوانی را بهتر نشان می دهد.

Keywords:

رادیوگرافی معمولی , رادیوگرافی دیجیتال , ضایعه استخوانی , هیستومورفومتری