تاثیر سطوح سرمی اینترلوکین- 6 بر روی هایپرآلژزی و بیان گیرنده های اوپیوییدی Mu نخاعی در طی التهاب مزمن ایجاد شده به وسیله ی ادجوانت کامل فروند

سابقه و هدف: IL-6 سایتوکاینی دارای خصوصیات دوگانه القاءکننده و ضد التهاب است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات IL-6 بر روند هایپرآلژزی، ادم و تغییرات بیان گیرنده های اوپیوییدی مو نخاعی در طی مراحل مختلف آرتریت مزمن (AA) ناشی از تزریق Complete Freund’s Adjuvant)CFA)، در موش های صحرایی می باشد. مواد و روشها: در این مطالعه کاربردی- بنیادی، آرتریت بهوسیلهی یکبار تزریق کف پایی CFA در موش های صحرایی ایجاد شده و به 4 گروه، و هر گروه به سه زیرگروه 6 تایی، تقسیم شدند. آنتی IL-6 به دو صورت روزانه و هفتگی در طی 21 روز مطالعه تزریق شد. میزان بیان گیرنده های اوپیوییدی مو (mOR) نخاعی بهوسیلهی تکنیک وسترن بلاتینگ تعیین شد. نتایج: تیمار روزانه با آنتی بادی anti-IL-6 به طور مشخصی باعث کاهش ادم پا در گروه AA در مقایسه با گروه کنترل AA شد (P=0/001)، در حالی که تزریق روزانه و هفتگی anit-IL-6 هایپرآلژزی را در گروه هایی که با آنتی بادی تیمار شده بودند، در روزهای 14 و 21 به طور مشخصی افزایش داد (به ترتیب P=0/01, P=0/001). آنتی بادی IL-6 به صورت وابسته به زمان باعث افزایش هایپرآلژزی و کاهش مشخص بیان mOR ( به ترتیب، P=0/001, P=0/01) در طی تیمار با آنتی IL-6 در روزهای 14 و 21 بعد از تزریق CFA شد. نتیجه گیری: این مطالعه اهمیت ارتباط وابسته به زمان بین سطوح سرمی IL-6 و هایپرآلژزی طی آرتریت مزمن را نشان داده و نتایج آن پیشنهاد می کند که طی درمان های ضد التهابی با داروهای ضد سایتوکاینی مانند anti-IL-6 توجه به مرحله بیماری التهابی آرتریت روماتویید بسیار مهم است.

Keywords:

اینترلوکین -6 , هایپرآلژزی , التهاب , ادجوانت کامل فروند