تاثیر شیاف دیکلوفناک در بروز پانکراتیت و خونریزی بعد از ERCP در بیماران مبتلا به سنگ مجاری صفراوی

مقدمه کلانژیوگرافی آندوسکوپیک عقب گرد (ERCP) به عنوان یک روش تشخیصی و درمانی مورد استفاده در بیماریهای مجاری صفراوی و پانکراس دارای عوارضی متعددی از جمله پانکراتیت، خونریزی، سوراخ شدگی و عوارض قلبی عروقی می باشد. در بررسی های اخیر نشان داده شد که استفاده از ضدالتهاب های غیر استیروئیدی قبل از ERCP  احتمال پانکراتیت بعد از ERCP را کاهش می دهد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر استفاده از شیاف دیکلوفناک در کاهش عارضه خونریزی و پانکراتیت بعد از ERCP در بیماران مبتلا به سنگ مجاری صفراوی انجام شد.  روش کار  این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور در فاصله بهمن 1391 تا مهر 1392 بر روی  160 بیمار مبتلا به سنگ مجارای صفراوی که نیاز به ERCP داشتند انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه 80 نفره تحت درمان شیاف دیکلوفناک و تحت درمان شیاف استامینوفن تقسیم شدند. میزان بروز پانکراتیت و خونریزی بعد از ERCP بر اساس علائم بالینی و یافته های آزمایشگاهی ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS  و آزمون های آماری کولموگروف-اسمیرنوف، کای دو و آزمون دقیق فیشر، آزمون استیودنت  و من ویتنی انجام شد. میزان p-value کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. نتایج میانگین سن بیماران 17.00±61.24 سال و نسبت زن به مرد 89 به 71 بود که از نظر سن و جنس در دو گروه شاهد و مورد تفاوت معنادار آماری نداشتند. در بیماران دریافت کننده شیاف دیکلوفناک  9 مورد (3/11 %) و در بیماران تحت درمان شیاف استامینوفن 11 مورد (8/13 %) پانکراتیت خفیف داشتند. در گروه شاهد 2 مورد  (5/2 %) و در گروه مورد هیچ موردی از پانکراتیت شدید ملاحظه نشد. بیست و یک بیمار (3/26 %) دریافت کننده شیاف استامینوفن و 28 بیمار (5/35 %) دریافت کننده شیاف دیکلوفناک حین برش اسفنکتر خونریزی نداشتند (488/0p-value=؛ 54/1Fisher s exact test =).  نتیجه گیری نتایج این مطالعه نشان داد تجویز دیکلوفناک تاثیری در کاهش بروز پانکراتیت و عارضه خونریزی بعد از ERCP  نداشت.

Keywords:

استامینوفن , پانکراتیت , خونریزی , دیکلوفناک , ERCP