راهبرد توسعه اقتصاد سرزمین با تاکید بر اکوتوریسم (مطالعه ی موردی: شهرستان خور و بیابانک اصفهان)

با شروع قرن بیست و یکم صنعت گردشگری به یکی از پردرآمدترین صنایع دنیا تبدیل شده است و اکوتوریسم به عنوانگزینه ای برای توسعه به طور گسترده مورد توجه کشورها قرارگرفته شده است. سیاست های توریسم تمایل به ایجاد رشداقتصادی دارد، صنعت اکوتوریسم یا گردشگری طبیعت یکی از پرجاذبه ترین و سودآورترین صنایع وابسته به محیط زیستتلقی شده که در اقتصاد ایران بسیار اهمیت دارد. شهرستان خور و بیابانک واقع در استان اصفهان با داشتن شرایطجغرافیایی و توپوگرافی ویژه، چشمه ها، آبشارها، تنوع گیاهان دارویی، حیات وحش و ابنیه تاریخی، ظرفیت بالایی برایجذب گردشگران دارا است. برنامه ریزی راهبردی می تواند یکی از شیوه های بهره برداری از این فرصت ها باشد، در اینپژوهش، روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و جمع آوری اطلاعات با روش کتابخانه ای و میدانی انجام شده است. ابتدا برایشناسایی نقاط قوت، ضعف، فرصت ها، تهدیدها و تکمیل اطلاعات به متخصصان مراجعه و اقدام به تهیه فهرستی ازراهبردها شده. جامعه آماری پژوهش 180 گردشگر و متخصص می باشد. برای انتخاب راهبردهای توسعه اقتصادی از مدلSWOT استفاده شده است. با توجه به واقعیت موجود سعی شد تا راهبردهای اجرایی برای برونرفت از وضعیت موجود و توسعه اکوتوریسم در منطقه مورد مطالعه و در نتیجه توسعه اقتصادی ارائه شود. استراتژی های کلان متناسب با توسعهصنعت گردشگری منطقه مورد مطالعه مشخص گردید. سپس ماتریس کمی QSPM تشکیل و اولویت راهبردها مشخص شد. نتایج پژوهش نشان میدهد مهمترین مسائل شهرستان، ضعف در زیرساختها، مراکز اقامتی و تبلیغات است. برایتوسعه اقتصادی در شهرستان و کاهش نقاط ضعف راهبردهایی مشخص شده که شامل ایجاد هماهنگی بین سازمان هابرای اداره جاذبه های گردشگری و مشارکت دادن مردم، افزایش تبلیغات و بهبود وضعیت زیرساختهای محیطی.

Keywords:

آمایش , توسعه , اقتصاد سرزمین , اکوتوریسم , خور و بیابانک