تبیین مولفه های طراحی فضاهای درمانی کودکان اتیستیک با هدف افزایش تمرکز و ارتباط محیطی از دیدگاه روانشناسی محیط

اختلال طیف اتیسم نوعی اختلال عصبی – تحولی است که به طور معمول در سال های اولیه زندگی ظاهر شده و در طول زندگی ادامه می یابد. از ویژگی های اصلی آن مشکلات مداوم در برقراری تعاملات اجتماعی، ارتباطات کلامی و غیرکلامی ناهنجار و الگوهای کلیشه ای رفتار و علاقه مندی هاست. هنگامی که بحث طراحی فضا برای کودکان طیف اوتیسم پیش می آید مهم است که به دانش و درک چگونگی تجربه محیط زیست و اشیا توجه و اشاره شود. توصیف تفاوت های حسی بالقوه ادراک، پردازش و پاسخ اهمیت زیادی دارد چرا که کودکان قادر به یادگیری در جریان اصلی محیط می باشند. توجه خاص به فضاهای فیزیکی در طراحی فضاهای بهداشتی درمانی بیماران اوتیسم دارای اهمیت است، چرا که با یادگیری و بهبود این کودکان ارتباط مستقیم دارد. معماری فضا با آگاهی از روانشناسی محیطی، فضایی را پدید می آورد که کودک در آن با توجه به خصوصیات اخلاقی و رفتاری و همچنین ضعف های ارتباطی می تواند دورانی بدون استرس و دور از تنش را سپری کند. سوال اساسی در این مقاله این است که چگونه می توان محرک های محیطی استرس را برای کودک مبتلا به اتیسم کاهش داد یافته ها حاکی از آنست که طیفی از عناصر سازنده مانند رنگ و نور در فضا تاثیر بسزایی برای از بین بردن هر گونه محرک و استرس دارد و نقش مهمی در روند درمان و تقویت تمرکز کودکان اتیسم دارا می باشد. از این رو پژوهش حاضر با استفاده از روش تحقیق توصیفی تحلیلی به بررسی خصوصیات معمارانه فضاهای بهداشتی درمانی بیماران اوتیسم با رویکرد روان شناسی محیط می پردازد.

Keywords:

اوتیسم , روانشناسی محیط , فضاهای درمانی