افزایش بهره وری در صنعت پرورش شترمرغ پرواری، با کمینه سازی هزینه ی خوراک و نیز تعیین بهترین زمان برای اتمام دوره ی پرورش (ارسال به کشتارگاه)

امروزه مزارع پرورش شترمرغ از سودآورترین پروژه های صنعت دامداری به شمار می آید. صنعت پرورش شترمرغ در دهه های اخیر با رشد خوبی همراه بوده و توجه سرمایه گذاران و پرورش دهندگان زیادی را در سراسر جهان به خود معطوف ساخته و می توان آن را به عنوان یک صنعت نوین، جایگزین مناسبی برای پرورش سنتی گاو و گوسفند دانست و آینده ی خوبی را برای آن پیش بینی نمود. امکان چراندن شترمرغ با علوفه ی ارزان و نرخ تولیدمثل بالای این پرنده که بطور متوسط در حدود 52 جوجه در هر سال در ازای هر مرغ می باشد نشان میدهد که سیستم تولید گوشت شترمرغ میتواند در تبدیل غذا به گوشت، سه برابر کارآمدتر از تولید گوشت گاو باشد. با صنعتی شدن مزارع پرورش، شاهد رقابتی شدن بازار هستیم. بازار رقابتی نیازمند کمترین هزینه ی تولید بوده وطبیعتا0 دامداریهای سنتی توان رقابت در این بازار را نداشته و ناگزیر به تغییر رویه خواهند بود . با توجه به اینکه حدود 70 درصد هزینه های پرورش شترمرغ هزینه ی خوراک میباشد، لذا خوراک دهی پرنده نیازمند الگویی بوده که در عین رفع نیازهای تغذیه ای، توجیه اقتصادی نیز برای پرورش دهندگان داشته باشد و سود حاصله را به حداکثر میزان ممکن برساند. در این مقاله جهت افزایش بهره وری، دو فاز کاملا0 مجزا از هم در نظر میگیریم که در فاز اول، به دنبال ترکیب غذایی مناسبی برای هر دوره از زندگی پرنده هستیم به گونهای که در ازای حفظ ارزش غذایی مورد نیاز پرنده طبق الگوی از پیش تعیین شده، هزینه ی خوراک کمینه شود و در فاز دوم، با مقایسه ی شیب منحنیهای مربوط به میزان خوراک مصرفی پرنده در هر هفته و میزان افزایش گوشت پرنده در هر هفته، به دنبال تعیین زمان اتمام دوره ی پرورش (ارسال به کشتارگاه) هستیم به گونه ای که با بیشینه ی سود باشد.

Keywords:

پرورش شترمرغ , بهره وری , ترکیب غذایی , هزینه خوراک , افزایش گوشت , زمان کشتار