بررسی ریزساختار و سختی در منطقه اتصال غیر مشابه فولاد زنگ نزن آستنیتی 316 به فریتی 409

در این تحقیق فلز پایه فولاد زنگ نزن آستنیتی 316 و فولاد زنگ نزن فریتی 409 را با فلز پر کننده 308L توسط روش جوشکاری قوس تنگستن با گاز محافظ جوشکاری شد. فولاد زنگ نزن آستنیتی به علت پایین بودن مقدار فریت در فلز جوش در هنگام جوشکاری به ترک خوردن انجمادی حساس میباشد. در این تحقیق ریز ساختار فلز جوش در ناحیه اتصال مورد بررسی قرار گرفت و یافته های پژوهشی نشان داد ساختار فلز جوش آستنیتی دارای مقداری فریت دلتا می باشد. میزان فریت موجود در فلز جوش حاصل از هر دو فلز پرکننده به اندازهی بود که از احتمال ایجاد ترک گرم محافظت کند. نتایج حاصل از متالوگرافی و بررسی با میکروسکپ نوری نشان داد که در اثر حرارت ناشی از جوشکاری دانه های منطقه متاثر از حرارت در هر دو فولاد رشد داشته و در مرز دانه های این ناحیه با رسوب کاربیدکروم همراه است. مقدار این رسوبات در فولاد زنگ نزن فریتی 409 بیشتر از فولاد زنگ نزن آستنیتی 316 می باشد. نتایج آزمون سختی نشان داد سختی فلز جوش بالاتر از فلزات پایه می باشد. وجود ترکیبات بین فلزی باعث تغییر سختی مناطق مختلف اتصال شده است.

Keywords:

فولاد آستنیتی , فولاد فریتی , منطقه متاثر از حرارت