واکاوی مدارا در سیره تربیتی سیاسی امام علی (علیه السلام)

مدارا یکی از ویژگی های برتر آدمی است که خداوند متعال این شاخصه را در قرآن کریم، با عنوان برکت و رافت خود معرفی کرده است. مدارا به عنوان یک شاخصه برتر اخلاقی و تربیتی که دارای تاثیر مهمی در حیطه اخلاق فردی و اجتماعی و تربیتی است، از پایه هایی است که در پیشرفت و تعالی ارتباط انسان با دیگر افراد، اثری ژرف دارد و رعایت آن برای آسایش عمومی اجتماع ضروری دارد. این شاخصه بسیاری از فضایل را در درون خود دارد، مانند: خضوع و خشوع، نوع دوستی، صبر و خویشتن داری، کظم غیظ، کینه نورزیدن، دوری از خشم، پرهیز از جنگ، دوری از دشنام گویی، آسان گیری و... . مدارا به معنای لطف و تساهل و نرمی، در لغت به معنای پرهیز از درگیری با فردی، از ترس شر اوست. این فضایل اخلاقی و تربیتی، نمونه ای از صفاتی است که انسان را در دنیا و آخرت به رتبه های والا و درجات ارزشمند می رساند. مدارا جایگاه بسیار مهمی در حیات خانواده و اجتماع آدمی دارد. زندگى پر از مشکلاتی است که آدمی با آن درگیر مى شود. اگر آدمی با مردم مدارا نکند و در سختی ها و ناگواری ها، با دیگر افراد با عصبانیت و خشم رفتار کند، هم به اعتماد اجتماعى و هم به تربیت و اخلاق خود ضربه خواهد زد. در این مقاله، با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و منابع کتابخانه ای، به حیطه های مختلف مدارا در سیره تربیتی سیاسی امام علی× پرداخته شده است.

Keywords:

قرآن , امام علی× , سیره تربیتی , سیره سیاسی , مدارا , دشمنان , اهل کتاب.