مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان پذیرش/تعهد به شیوه گروهی بر جهت گیری هیجانی به رابطه جنسی در زنان متاهل دارای خودکارآمدی جنسی پایین

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان پذیرش و تعهد به شیوه گروهی بر جهت گیری هیجانی به رابطه جنسی در زنان متاهل دارای خودکارآمدی جنسی پایین بود. در این پژوهش از طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. با استفاده از نمونه گیری تصادفی ساده از بین زنان متاهل مراجعه کننده مرکز مهرآیین شهر تهران در سال 1398 تعداد 45 نفر انتخاب شدند و در سه گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. گروه های آزمایش تحتآموزش طرحواره درمانی ( 8 جلسه 90 دقیقه ای) و درمان مبتنی بر پذیرش/تعهد به شیوه گروهی ( 12 جلسه 90 دقیقه ای) قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچگونه مداخله ای از طرحواره درمانی و درمان پذیرش/تعهد به شیوه گروهی دریافت نکردند. از پرسشنامه خودکارآمدی جنسی وزیری و لطفی کاشانی 1387 و جهت گیری هیجانی به رابطه جنسی علی آبادیان و حسن زاده 1396 به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه 24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی بن فرونی) انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که هر دو مداخله طرحواره درمانی و درمان پذیرش/ تعهد به شیوه گروهی به کاررفته در این پژوهش می توانند جهت گیری هیجانی به رابطه جنسی در زنان متاهل دارای خودکارآمدی جنسی پایین را بهبود بخشند، اما طرحواره درمانی دارای تاثیر بیشتری بر بهبود جهت گیری هیجانی به رابطه جنسی بود. بر اساس نتایج این پژوهش، طرحواره درمانی و درمان پذیرش/تعهد به شیوه گروهی مداخلات موثریدر بهبود جهت گیری هیجانی به رابطه جنسی در زنان متاهل دارای خودکارآمدی جنسی پایین هستند، اما تاثیر طرحواره درمانی بیشتر بود.

Keywords:

طرحواره درمانی , پذیرش/تعهد , جهت گیری هیجانی به رابطه جنسی , خودکارآمدی جنسی.