تحلیل مفهوم شهر و زندگی شهری در شعر محمد شمس لنگرودی (با محوریت توسعه بافت کلان شهرها)

اجتماعی بودن از مهمترین ویژگی های انسان است و یکی از مهمترین اجتماعاتی که انسان در آنزندگی می کند، از آن تاثیر می پذیرد و بر آن تاثیر می گذارد ، شهر است. این مساله در تجربهزیسته برخی از شاعران معاصر به دلیل نوع زیستمندی این نوع از سبک زندگی و تاثر عاطفی وروانی از گفتمان غالب بر کلان شهرها (بافت و توسعه شهری، اضطراب های وجودی حاکم برزندگی شهری و...) بسیار پررنگ است. شهر و عناصر وابسته به آن در گذر زمان ، دوره هایزندگی انسان را باز می تاباند و یکی از شاخصه های شعر نو نیز توجه ویژه به این تغییر و دگرگونیدر زندگی مدرن است. در این میان شمس لنگرودی با پرداختن به مسیله ی شهر و شهرنشینی وتاثیرات آن در شکل زندگی و ارتباط انسان ها، به شعر خود جلوه ای اجتماعی تر از این منظربخشیده است. او با بررسی همان ویژگی های مدرنیسم که از ویژگی های شهرنشینی نیز هست بهانتقاد از این نوع زندگی می پردازد. مهمترین جلوه انتقاد شمس از شهر به ناهنجاری هایی مانند فقر،جنگ، گرسنگی و... است. در شعر شمس ، توجه به تنهایی بسیار کمتر از توجه او به سایرویژگی های مدرنیسم است. در این پژوهش برآنیم تا با روش تحلیلی به بررسی مفهوم شهر در شعرمحمد شمس لنگرودی با محوریت تاثیرآسیب های کلان شهر و اضطراب موقعیت بپردازیم.

Keywords:

محمد شمس لنگرودی , شهرو شهرنشینی , مدرنیسم , شعر معاصر , اضطراب موقعیت