بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی تغذیه ای بیمار و اعضای خانواده بر بهبود وضعیت بیماران دیابتیک نوع یک

سابقه و هدف: از جمله عوارض دیابت می توان به کتواسیدوز دیابتی، سندرم هایپراسمولار هایپرگلیسمیک ، هیپوگلیسمی، رتینوپاتی، نفروپاتی، نوروباتی، بیماری عروق کرونر و سکته مغزی ودرنهایت منجر به عوارض دیررس و آسیب به ارگان های محتلف بدن می گردد. دیابت به عنوان نوعی بیماری غیر واگیر سهم زیادی از هزینه، زمان و نیروی انسانی را در سیستم های بهداشتی به خود اختصاص داده است. فقردانش، مهارت و حتی فقدان انگیزه بیماردر پایبندی به توصیه ها حکایت از فقدان یا عدم اثربخش بودن آموزش ها می باشد وخود بارهزینه های اقتصادی را بیشتر می کند. هدف از این مطالعه تعیین نقش آموزش خودمراقبتی تغذیه ای بیمار و اعضای خانواده در بهبود وضعیت بیماری دیابت می باشد. روش جستجو: این مطالعه مروری سیتماتیک با جستجو درموتو ر جستجوی Google scholar وپایگاه های اطلاعاتی sid,Pubmed,iranmedex ، magiran, web of science با کلیدواژه های دیابت، دیابت نوع یک، آموزش، تغذیه، خودمراقبتی و معادل انگلیسی آنها بدون درنظر گرفتن محدودیت زمانی انجام شد. دراین مطالعه از مقالات مداخله ای بهره گرفته شده است. یافته ها: مطالعات نشان دادندکه پس از آموزش دربیماران دیابت نوع یک، مقدار مصرف کلسترول به طور معنی داری کاهش ومصرف فیبر، ویتامین سی وفولات به طور معنی داری افزایش یافته است. میانگین نمرات رفتارهای مدیریتی در اندازه گیری قندخون،انسولین درمانی، رژیم غذایی و انجام فعالیت های بدنی ومیانگین قندخون ثبت شده قبل و بعد از آموزش تفاوت معنی داری وجوددارد. نقش مشاورین تغذیه و رسانه ها و سایر انواع آموزش ها در جامعه هدف و اطرافیان موجب بهبود و رضایت حال بیماران دیابتی گشته است. نتیجه گیری: نتایج مطالعات مختلف نشان میدهد آموزش به بیماران و اعضای خانواده می تواند بر ابعاد مختلف زندگی بیمار دیابتی تاثیرات مثبتی داشته باشد. لذا توجه به این مقوله، ارایه دوره های آموزشی در مراکز دیابتی و دریافت بازخورد یادگیری از بیماران و خانواده آنها ضروری بنظر می رسد. همچنین پیشنهاد می شود مطالعات بعدی به بررسی موانع آموزش به بیمار از نگاه بیماران دیابتی و خانواده آنها بپردازند.

Keywords:

دیابت , دیابت نوع یک , آموزش , تغذیه , خودمراقبتی