معتبرسازی برنامه ارتقای سلامت برای زوجین نابارور با درمان ناموفق: یک مطالعه دلفی
Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 520
نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
MIDWIFE01_244
تاریخ نمایه سازی: 11 اسفند 1398
Abstract:
مقدمه: معتبرسازی به عنوان مقیاسی تعریف می شود که نشان می دهد مشخصات شاخص ها برای محتوای در حال بررسی مناسبند. از میان انواع معتبرسازی، مهمترین نوع جهت برنامه ها، معتبرسازی محتوایی است. قبل از اینکه تاثیر برنامه ای در مطالعات وسیع تر مورد بررسی قرار گیرد، لازم است معتبرسازی محتوایی انجام شود. برای تعیین روایی محتوایی از قضاوت متخصصان در این باره استفاده می شود. یکی از تکنیک های معتبرسازی محتوای برنامه، تکنیک دلفی می باشد. در مطالعات نیز از روش دلفی در زمینه های مختلف از قبیل طراحی برنامه، ارزیابی نیاز، تعیین سیاست ها و معتبرسازی برنامه ها استفاده شده است. در مطالعه حاضر معتبرسازی برنامه ارتقای سلامت که در مطالعه قبلی طراحی شده است، به روش دلفی انجام خواهد شد. هدف این مطالعه معتبرسازی برنامه ارتقای سلامت برای زوجین نابارور با درمان ناموفق با روش دلفی بود.روش کار: پرسشنامه دلفی توسط تیم تحقیق طراحی شد. انتخاب افراد متخصص با روش هدفمند و گلوله برفی صورت گرفت. پرسشنامه دلفی از طریق ایمیل به آنان ارسال شده و یا پرینت پرسشنامه به طریقه حضوری در اختیار آنان گذاشته شد. پاسخ های برگشت داده شده در هر سه راند دلفی، مورد بررسی قرار گرفته و خلاصه نویسی شدند. در زمینه عبارت ها با 6 نفر از اعضا پانل به صورت حضوری بحث و گفتگو انجام شد. نتایج: از 18 نفر شرکت کننده، 17 نفر مطالعه را به پایان رساندند: یک نفر متخصص زنان، سه نفر دکترای بهداشت باروری، یک نفر دکترای پرستاری، 8 نفر کارشناس ارشد مامایی، یک نفر کارشناس ارشد طب سنتی، دو نفر کارشناس مامایی، یک نفر کارشناس ارشد حقوق. برنامه با سطح اجماع حداقل 70 درصد توسط تمامی شرکت کنندگان مورد تایید قرار گرفت. نتیجه گیری: ایده های اصلی که در اجماع به دست آمد شامل: مراقبت های حمایتی - مشاورهای و پیگیری های تخصصی زوجین بعد از درمان ناموفق باید توسط مرکز درمانی تضمین شود. سیستم های اطلاعاتی و آموزشی مفیدتر می بایست مستقر باشند. تمامی امکانات در مرکز درمانی، متمرکز بوده و تمامی بیماران به آن دسترسی داشته باشند.
Keywords:
Authors
سمیرا ابراهیم زاده ذگمی
دکترای بهداشت باروری و عضو هیئت علمی، مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد
رباب لطیف نژاد رودسری
استاد گروه مامایی، مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد
رکسانا جان قربان
استادیار گروه مامایی، مرکز تحقیقات طب مادری- جنینی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز
سیدمجتبی موسوی بزاز
دکترای پزشکی اجتماعی و دانشیار گروه پزشکی اجتماعی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
ملیحه امیریان
متخصص زنان و دانشیار گروه زنان، دانشگاه علوم پزشکی مشهد