خانه نشینی کارگران ساختمانی یعنی پایان همه چیز،نه از بیمه بیکاری خبری هست، نه حمایتی.

خانه نشینی کارگران ساختمانی یعنی پایان همه چیز،نه از بیمه بیکاری خبری هست، نه حمایتی.

بر اساس اصل ۲۹ قانون اساسی که به صراحت می گوید بیمه و تامین اجتماعی حق شهروندی است.کارگران ساختمانی که بعد از طی مراحل و گذر از هفت خان رستم بیمه میشوند کارگران ساختمانی که کارفرمای واحد و مشخصی ندارند و به همین دلیل تحت پوشش بیمه بیکاری نیستند و غیر از آن وضعیت بازنشستگی کارگران ساختمانی متفاوت است و به لطف نمایندگان مجلس که بازنشستگی هایشان که۳۰ سال بود با ۳۵ سال بازنشسته می شوند کارگران ساختمانی در ایده آل ترین حالت ممکن فقط ۳ ماه در سال سرکار هستند و بقیه ماه های سال را به بیکاری می گذرانند.اگر ماه های بیکاری کارگران ساختمانی را در نظر بگیریم به عددهای غم انگیزی می رسیم. کارمندان با هر سختی و مشکلی بالاخره سر ماه حقوق می گیرند و دغدغه بیکار شدن ندارند و برخی نمایندگان بی تدبیر و بی برنامه با رای مردم آدم ،و سر کرسی تصویب قوانین می نشینند و مشکلی شرمندگی خانواده و طعم نداری و فقر مطلق را ندیده و ندارند اما کارگر ساختمانی روزمزد که کار نیست چه کار کنند،برخی از کارگران ساختمانی حتی حق پرداخت بیمه ماهانه را ندارند،کارگرانی که چند ماه در سال را کارمیکنند و در فصل سرما که کار ساختمانی نیست با مسافر کشی و دست فروشی و ...امرار معاش میکنند اما با تهدید برخی ها از بالا اینکه بیمه اش به خاطر کار در جای دیگر قطع میشود که ارزوی دولت هم چنین است تا یکی یکی به قطع بیمه این قشر از زحمتکشان بپردازند.دولتی که بر اساس اصل ۲۹ باید به فکر بیمه مردم و تامین آسایش باشند به فکر فقر مطلق این قشر از عزیزان هستند، نه عیدی می دانند چیست و نه واریزی از دولت !چه کسی باید به فکر این افراد باشد نمیدانیم و کسی پاسخگو نیست.
حسن بصیری هریس نماینده کارگران در هیات بدوی مطالبات شعبه هریس