ضرورت بومی سازی استانداردهای جهانی در برنامه ریزی محیطی و شهری

بسیاری از استانداردهای جهانی در زمینه هایی مانند دمای آسایش، طراحی شهری، مصرف آب، مدیریت فضای سبز و شاخص های محیطی، بر پایه شرایط اقلیمی و فرهنگی کشورهای اروپایی تدوین شده اند. این در حالی است که مناطق مختلف جهان دارای تفاوت های چشمگیری در زمینه اقلیم، توپوگرافی، منابع طبیعی، تراکم جمعیت و ساختارهای اجتماعی هستند. در نتیجه، استفاده از این استانداردها در کشورهایی با شرایط متفاوت اغلب به ناکارآمدی برنامه ریزی های شهری، محیطی و رفاهی منجر می شود.

برای نمونه، تعیین دمای آسایش ۱۸ تا ۲۱ درجه سانتی گراد که برای شرایط اقلیمی معتدل اروپا در نظر گرفته شده در مناطق گرم و خشک ایران، عربستان یا آفریقا واقع بینانه نیست. همچنین الگوهای مصرف آب با طراحی فضای سبز در اروپا و امریکا با اقلیم های خشک و کم آب خاورمیانه سازگار نیستند. تفاوت رفتارهای اجتماعی و شیوه استفاده مردم از فضاهای شهری نیز باعث می شود بسیاری از فرضیات موجود در اینگونه استانداردها برای سایر مناطق کارایی لازم را نداشته باشد.

بنابراین، بومی سازی استانداردها امری ضروری است. این فرآیند باید شامل شناسایی استانداردهای موجود، تحلیل دقیق شرایط محلی، تدوین شاخص های مناسب با واقعیت های منطقه، اعتبارسنجی علمی و سپس انتشار و به کارگیری نتایج باشد. تطبیق استانداردها با ویژگی های محیطی و رفتاری مردم، موجب افزایش اثربخشی تصمیم گیری های علمی و حمایتی در حوزه های شهری و محیطی خواهد شد.