قطعی اینترنت و محدودیت دسترسی به فضای مجازی خاموشی های اینترنتی یا اختلال در دسترسی به شبکه جهانی به عنوان یکی از مشکلات روزمره و بحث انگیز در کشور مطرح است.

قطعی اینترنت در ایران فقط یک «مشکل فنی» نیست؛ به مرور تبدیل شده به تجربه ای تکراری که زندگی، کار، آموزش و حتی احساس امنیت مردم را تحت تاثیر قرار می دهد. بسیاری از کاربران می گویند که خاموشی های اینترنت مثل این است که یک باره بخشی از جهان از شما جدا می شود؛ چیزی که هم کسب وکارها را زمین گیر می کند و هم آرامش ذهنی را از بین می برد.

وقتی اتصال قطع می شود، اولین ضربه را کسب وکارهای آنلاین می خورند؛ فروشگاه ها، تولیدکننده ها و حتی فریلنسرهایی که با شرکت های خارجی کار می کنند. چند ساعت اختلال، می تواند به اندازه چند روز ضرر به همراه داشته باشد. از آن طرف، دانش آموزان و دانشجویانی که برای تحقیق، کلاس آنلاین و منابع علمی به اینترنت وابسته اند، عملا یک دیوار نامرئی روبه رویشان می بینند. اما شاید مهم تر از همه، تاثیر روانی این ماجراست؛ حس جا ماندن از دنیا، حس بی اختیاری، حس گم شدن در یک فضای بسته.

قطعی اینترنت فقط سرعت را پایین نمی آورد؛ جریان اطلاعات را هم کند می کند. مردم دیرتر خبر می گیرند، دیرتر تحلیل می خوانند و دیرتر با جهان ارتباط برقرار می کنند. همین مسئله باعث شده که اینترنت، دیگر فقط یک ابزار نباشد؛ بخشی از آزادی اجتماعی و کیفیت زندگی شده است.

با این حال، کاربران ایرانی نشان داده اند که همیشه دنبال «راهی برای وصل بودن» هستند. از ابزارهای دور زدن محدودیت گرفته تا مهاجرت کسب وکارها به سرویس های پایدارتر، مردم تلاش می کنند که این خاموشی ها کمتر به زندگی شان آسیب بزند.

مسئله اصلی این است: در دنیایی که اقتصاد، آموزش، سلامت و روابط انسانی روی شبکه جهانی استوار شده، اینترنت دیگر یک «گزینه» نیست، یک نیاز اساسی است. شاید وقتش رسیده گفت وگوهای جدی تری درباره حق دسترسی آزاد، پایدار و امن به اینترنت شکل بگیرد؛ حقی که زندگی امروز بدون آن عملا فلج می شود.

علی نجفی ،خراسان رضوی ،چناران