علم، زبان خاموش خداوند در کشف حقیقت هستی

خداوند علم را آفرید و آن را نوری در اختیار انسان قرار داد تا بتواند راه خود را در میان تاریکی جهل بیابد. علم تنها مجموعه ای از دانسته ها نیست، بلکه موهبتی الهی است که انسان را به درک حقیقت نزدیک می کند. خداوند با بخشیدن عقل و قدرت اندیشه، انسان را قادر ساخت تا نشانه های جهان را بشناسد و از ظاهر امور فراتر رود. هر حقیقتی که کشف می شود، نشانه ای از نظم و حکمتی است که خداوند در هستی قرار داده است.

علم نه تنها خداوند را انکار نمی کند، بلکه راهی برای شناخت بهتر اوست. هرچه علم پیشرفت می کند، پیچیدگی و دقت آفرینش بیشتر آشکار می شود و این خود گواهی بر وجود خالقی دانا و تواناست. قوانین طبیعت، نظم جهان و هماهنگی موجودات زنده همگی نشان می دهند که علم و ایمان در تضاد با یکدیگر نیستند، بلکه مکمل هم اند.

اگر خداوند علم را در وجود انسان قرار نمی داد، او هرگز قادر به درک حقایق هستی نمی شد. علم انسان را به تفکر، مسئولیت پذیری و فروتنی دعوت می کند و یادآور می شود که پشت هر دانشی، حقیقتی برتر نهفته است؛ حقیقتی که به خداوند بازمی گردد.همچنین علم به انسان می آموزد که هرچه بیشتر بداند، بیشتر به نادانی خود آگاه می شود. این آگاهی، غرور را می شکند و دل را به سوی تواضع سوق می دهد. دانش واقعی انسان را از انکار دور می کند و او را به شکرگزاری، تعمق و نزدیکی بیشتر به پروردگار فرا می خواند.