فاتحه بین ذکر و شکر جمع می آورد

[محی الدین ابن عربی]

خداوند ما را به ذکر و شکر او دستور داده است و فاتحه، بین ذکر و شکر جمع می آورد و آن همان چیزی است که نمازگزار در قیامتش می خواند، بنابراین شکر در آن « الحمد لله رب العالمین » و آن، عین ذکر به واسطه شکر است. (1)

***

[یزدانپناه عسکری]

شاکر و آگاه بر تمامی مواضع حال خود با حمد.

(و ان من شیء الا یسبح بحمده – الاسراء/44) ، (یوم یدعوکم فتستجیبون بحمده –الاسراء/52)

____________

1 - فتوحات مکیه، شیخ محی الدین ابن عربی ، ترجمه ، تعلیق ، محمد خواجوی- تهران : انتشارات مولی، 1383، جلد 4، صفحه 821 (201/8)

- [فامرنا الله بذکره و شکره. و" الفاتحه" تجمع الذکر و الشکر. و هی التی یقراها المصلی فی قیامه. فالشکر فیها (هو) قوله: الحمد لله رب العالمین!- و هو عین الذکر بالشکر الی کل ذکر فیها، و فی سائر الصلاه. فذکر الله، فی حال الصلاه، و شکره (هما) اعظم من ذکره- سبحانه!- و شکره فی غیر الصلاه. فان الصلاه خیر موضوع العبادات. و قد اثرت هذه الصلاه فی الذکر هذا الفضل، و هو یعود علی الذاکر.(محیی الدین بن عربی، الفتوحات المکیه - عثمان یحیی، دار احیاء التراث العربی - بیروت، چاپ: دوم، 1994 م. ج8، ص: 166) ، محیی الدین بن عربی، الفتوحات المکیه (اربع مجلدات)، 4جلد، دار الصادر - بیروت، چاپ: اول، جلد اول ؛ صفحه 543]