بحران مسکن و اجاره بهای کمرشکن

مسکن همیشه قرار بود امن ترین نقطه زندگی باشد، جایی برای آرامش، برای نفس کشیدن بعد از یک روز سخت. اما این روزها، برای خیلی ها خانه به منبع اضطراب تبدیل شده است. بحران مسکن و اجاره بهای کمرشکن، آرام آرام خواب را از چشم خانواده ها گرفته و خیال آینده را تیره کرده است. هر سال با نزدیک شدن فصل جابه جایی، استرس بالا می رود، نه به خاطر اسباب کشی، بلکه به خاطر عددهایی که دیگر با دخل وخرج همخوانی ندارند.
افزایش بی وقفه اجاره ها، قدرت انتخاب را از بسیاری از خانواده ها گرفته است. کسانی که تا دیروز در محله ای متوسط زندگی می کردند، امروز ناچارند به حاشیه شهر بروند یا خانه ای کوچک تر و فرسوده تر را بپذیرند. این فقط یک جابه جایی مکانی نیست، تغییر کیفیت زندگی است. کودکانی که مدرسه شان عوض می شود، رفت وآمدهایی که طولانی تر می شود، و خستگی ای که به تدریج روی روح و روان خانواده ها می نشیند.
در این میان، جوان ها بیش از همه آسیب می بینند. رویای خانه دار شدن برای بسیاری از آن ها به رویایی دوردست تبدیل شده است. ازدواج به تعویق می افتد، برنامه ریزی برای آینده سخت تر می شود و حس بی ثباتی، جای امید را می گیرد. حتی خانواده هایی که سال ها با زحمت زندگی خود را سرپا نگه داشته اند، حالا برای تمدید یک قرارداد ساده باید از چیزهای ضروری دیگر بزنند.
بحران مسکن فقط مسئله چهار دیوار و یک سقف نیست؛ مسئله کرامت انسانی است. وقتی بخش بزرگی از درآمد صرف اجاره می شود، امنیت روانی از بین می رود و فشار اقتصادی به روابط خانوادگی و اجتماعی سرایت می کند. شاید راه حل ها ساده نباشند، اما روشن است که بدون توجه جدی به مسکن، آرامش از زندگی شهری رخت برمی بندد. خانه باید دوباره به معنای پناه باشد، نه دغدغه ای همیشگی.

علی نجفی ،خراسان رضوی ،چناران